Poesia kaiera
Poesia kaiera
Dylan Thomas
itzulpena: Iker Alvarez
2017, poesia
64 orrialde
978-84-92468-97-3
Dylan Thomas
1914-1953
 
 

 

Hasperenetik

 

Gutxik irten ohi du hasperenetik,

Minetik ez, baina, agoniaren aurretik

Gailendu natzaio-eta; arima hazi egiten da,

Ahaztu, negar dagi;

Gutxik irteten du, probatu eta gustuko izaten denik;

Denak ezin du huts egin;

Behar du egon, arren, ziurtasunik,

Ez bada ongi maitatzeko, ez,

Eta hori egia da porrot eternalaren ostean.

 

Horrelako borroka eta gero, ahulenek dakite,

Hiltzea baino gehiago dago;

Min latzak galdu edo zauria estaliz gero,

Luzeegi sufrituko du

Damu ezaz, andrerik ez uzteagatik

Bere soldaduaren zain, odol garratza isurtzen duten

Hitz isuriez zikindurik.

 

Nahikoa balitz, mina arintzeko nahikoa,

Damu sentitzea eguzkitan pozten ninduena

Hondatzen denean,

Nolako poza izan zen horrek iraun bitartean,

Lauso aski, eta gezur gozo asko izanez gero,

Hitz hutsek jasan litzakete sufrikario nahi beste

Eta nire eriak sendatu.

 

Nahikoa balitz, hezur, odol eta nerbio,

Garun bihurriak, molde oneko gerriak,

Haztamuka txakur-plateraren azpian zerbaiten bila,

Orduan gizonak behar luke sendatu ondoezaz.

Eman daitekeen guztia eskaintzen dut:

Ogi apur, biltegi eta arnesak.

 

Out of the sighs

Out of the sighs a little comes, / But not of grief, for I have knocked down that / Before the agony; the spirit grows, / Forgets, and cries; / A little comes, is tasted and found good; / All could not disappoint; / There must, be praised, some certainty, / If not of loving well, then not, / And that is true after perpetual defeat. // After such fighting as the weakest know, / There’s more than dying; / Lose the great pains or stuff the wound, / He’ll ache too long / Through no regret of leaving woman waiting / For her soldier stained with spilt words / That spill such acrid blood. // Were that enough, enough to ease the pain, / Feeling regret when this is wasted / That made me happy in the sun, / How much was happy while it lasted, / Were vagueness enough and the sweet lies plenty, / The hollow words could bear all suffering / And cure me of ills. // Were that enough, bone, blood, and sinew, / The twisted brain, the fair-formed loin, / Groping for matter under the dog’s plate, / Man should be cured of distemper. / For all there is to give I offer: / Crumbs, barn, and halter.