Alor hetsiko epika

 

Labirinto hutsaren minean,

hautsezko erakustetxea,

zazpi hil-askek hetsi dute

zure izenaren hezurtea,

maitea. Eraiki ditut

oraino, zazpi harresi,

zazpi ibaiez setiatu

hiriaren inguruan.

Estepako kalamuak

janzten gaitu, beldur

baten pare hedatu

guda arkua bezain zabal.

Sutik jalgi dut erre ez den

balategia. Eta, haratago,

aireak zazpi zerrailuz

lur mugak hesten ditu.

 

Ebaslea bezala bortxatu

dut ortzaiza. Su sakratua

konjuratu dut itsuki.

Eta zazpi bider zazpi

aldiz barne-mortuaren

pasaiak zeharkatzeko

izua garaitu dut. Ubiderik

gabe ibaiak trabeskatu ditut.

Dadoz dado, harrizko zazpi

Borobilen suntsitzeak

ez nau irabazle, heriotzaren

auzokide egin.

Zedarri gabeko bideetan

zazpi bide galdu ditut,

zazpi bider zazpitan salbatu

naiz, imana bainintza.

 

Hondarrean zazpi ateak

apurtu ditut eta zazpi

zorro hetsien urguilua,

zure laztantzeko. Inoiz.

Eta tinkatzen zintudala

uste nuenean, nire begien,

nire hatzen, umezurztegian

gatibatu nire odolaren gatza,

ukigabea, higatze iluneko

denboran errotik sartua,

bihotz soil bat aurkitu

nuen, nirea, baltsamatua.