Haritzetik eskegi zuten zalduna. Biluzik.

Ai-hotsak altzairu, zarratatu zen gaua-

ren tenpluko isila. Orbelak lurrera:

odol-hustuaren azken arnasen dardara.

Borreroek atorraz garbitu zituzten eskuak,

eta erdibanatu —banderizoen harrapakin—

arrano beltza eta damaren eraztuna.

Hiru ezpatek zulatu zuten amaren bihotza.

Zaldi-trostan ilunbekoen parada.

Zerraldoa bidegurutzean utzia. Goizalbaz

lore gorriz estali zen maiteñoaren leihopea.

Negarretan zegien hots bazko-oilariteak.

Gerokoan, bide-ertzean zut, hilarria.

Artesau enblematikan, tenk geziak,

esanahitsu argizagiak: galdu zutena nola

prest zegoen, etxearen alde, gau eta egun,

zuhurtziaz eskaintzeko bere bizia.

Haren khantorea zen iruleen eresi guzizkoena.

Uhoaren neke-penetan —oihal zurian beren

semeez ohartuz— emakumeentzat zin egitea

bezala zen faltsuki erailaren kantua.