5.— Txinoa parrez

 

(Cortadillo txinoaren bila. Porra bat darama)

 

CORTADILLO: Alde honetan behintzat ez dago. Zorigaiztokoa ni! Eta nola agertu behar dugu kapitaindegian txinorik gabe? Adarra jo digu alu arraio horrek, denbora guztian hain txepel etorri eta gero. Hara! Oin-hotsa da. Bera daiteke. (Jaso porra, eta, muturra agertu duen norbaiti eman dio. Han joan da zerraldo. Rinconete da).

RINCONETE: (Grogy). Nin niduan.

CORTADILLO: Esan besterik ez huen.

RINCONETE: Akabatu nauk asesino horrek.

CORTADILLO: Barka iezadak, gizona.

RINCONETE: Gorriak ikusi dizkiat.

CORTADILLO: Nik zer nekian? Txinoa zetorrela urreratzen uste nian nik.

RINCONETE: Odola ugari zihoakidak.

CORTADILLO: Horrela izaten duk burua.

RINCONETE: Buruhezurra igoal puskatu didak.

CORTADILLO: Odola oso eskandalosoa ohi duk, ez apuratu. Eta abia gaitezen. Egon litekek bestaldean ezkutatua, palmera haien artean. (Nekez dabiltza).

RINCONETE: Ni ez nintekeean hasi «banixoak, banixoak!» hoska. Adi ezak. Txinoa ihesi zixoakidaan.

CORTADILLO: Ez duk ezer irabazten niri hori adieraziz.

RINCONETE: Espedizio honetan San P’Atras baino ipurdizago nixoak. Santixon gelditu nintekeean, eta, pozik. (Nigarrez).

CORTADILLO: Ez hadi lantuka hasi, mutikoa. Dena konponduko duk. Ez al duk entzuten? Txinoaren hotsa zetorrek handik, ez? (Karrasi arrotz bat entzuten da: “Hatol hemendik, hatol hemendik”, esaten duela dirudi). Ezetz? «ele»ka ari duk.

RINCONETE: Ea hegazti txarren bat den...

CORTADILLO: (Zerura begira) Txori-makurrak hegazabalka zebiltzak zeruetan. Mutilak!... Zenbat txori-makur hegazabalka!

RINCONETE: Ez zaidak batere gustatzen itsasoaz beste alde honetako giroa. Zorigaitz berrien susmoa zaukat.

CORTADILLO: Atseden aldi bat egingo diagu hemen, eta, lasaitu hadi.

RINCONETE: Ezin zioat eutsi neure buruari. (Menderatuak, esertzen dira). Une honetan nire barrixoa diat gogoan. Hango alaitasuna! Diru ederra... xilborra betea..., eta balantzaka, limonerotzan nenbileanean.

CORTADILLO: Madrilgo hura gehiegizkoa huen. Akojonantea, esan ahal bada.

RINCONETE: Bai. Hori duk hitza: Akoxonantea. Eta ez aintzakotzat har nire ahozkera. Badakik nire xoten kontua.

CORTADILLO: Inork ez zian sosik falta. Esango al diat egia berdaderoa, ala ez? Bakoitza bere barrutian, bata bestearenean sartu gabe.

RINCONETE: Ebanxelioa ari haiz esaten. Gehixegizkoa duk Madril. Itzuliko ote gaituk egunen batetan?

CORTADILLO: Bai, noski, Rincon.

RINCONETE: Zer galdu zaiguk guri hemen? Nazkagarria duk hemengo giroa. Gerra pua hau...

CORTADILLO: Gehiegi esatea duk hori. Ezin diat horrelakorik entzun, kaboa naizenez. Konporta hadi Rincon. Patriota izan behar duk.

RINCONETE: Manbis horiek hemen agertzea besterik ez genikek behar orain, eta, guri zerbait moztea. (Bere parteak ikutzen ditu, larri. Karrasi arrotzak “Hatol hemendik, hatol hemendik” dio berriro ere).

CORTADILLO: Goazemak palmeretara. Pista bat zaitekek. Ez al duk bohioa ikusten han? Guajiroak eman ziezaigutekek berriren bat. (Karra batetatik irtetzen den palmera baten azpira heldu dira).

RINCONETE: (Ez bait du ezer ikusten). Non zeudek bohioak?

CORTADILLO: (Tranpa zapaltzean). Madarikazioa! Sartu zigutek ziria! (Orkatilatik jasoak, eta, palmeratik esegiak geratzen dira, buruz behera).

RINCONETE: (Ikaraz). Sorginkerixaz betea zegok basoa. Beldur nauk. Mukizu hori, Konfuzio, arrisku horia, manbisak...

 

(Hortzak karraskaz ditu).

 

CORTADILLO: Patxaran, soldadua, españolak gaituk gero, eta, gainera Vallecas-koak.

 

(Urrutian txinoaren algara entzuten da)