HUTSAREN BEGIA

                        Begia itxiko duzu ez ikustearren, kristaletik,

                        gaueko itzalak imintzioka,

                        munstro mukerrak,

                        deabru beltz eta otso beltzen aldra.

                                                                  Arthur Rimbaud

Ohitzen ari naiz keari ostatu ematen begietan,

etxeko gauzen durundia neure kabuz neurtzen.

Betazal hanpatuak, goiztiria.

Beharbada, bilduko banu behar adina arnasa

eri ez nagoela sinistu arte, beharbada

malko batek beste nonbait esnatuko banindu, beharbada

azken aldi bat zure besoetan.

Ohitzen ari naiz hutsaren begia lepoan igartzen,

eguzkia mamurtzen inongo hesiei galdetu gabe.

Begi-niniak ase, goizkorri.

Beharbada, airean bizi diren orratzak lurreraino

baletoz mara-mara, beharbada

bezatuko banu zaunkaka dabilkidan egia, beharbada

makulu banitu egunero jaiotako gezur panpalak.

Ohitzen ari naiz esaten

ez nauzula maite, ez zaitudala maite.

Moi je ne suis plus ton amour, toi tu n´es plus mon amour.

Horixe ikusten, horixe onartzen, benetan ulertzen.