Poesia kaiera
Joeren jaka
Jap eta Vincentekin treneko bagoian Southamptonera abiatuta, bizitza
goitik argiztatutako paisaia zehargarri baten moduan ikusten dut
ume koxkor nintzeneko egun barbizondarretan bezala zeinetan
automobilek jabe berberak zituzten urteetan eta Alfa Romeoa
zubibide ondoko hostoen azpiko zurrumurru bat baino ez zen eta ni
nagusi plantak eginez tristezia sentitzen nire baitan eta argia hor goian
figura eredugarririk ez niretzat, hodei gisako bat nintzen edo haize bolada bat
arrantzale mozkor saldo bat geltokian piknik batean Kenneth
zaila da aurkitzen baina aurkitzen dugu, kanta-jarioaren gibelean, Kenneth irribarrez
joan da Janiceren bokarta eta berriketa txeratsu etengabea
kitzikakortasun eta spleen moduan adierazia arestiko eta gogor izatea
eta ez jasanezinki zuzena jarreran, orain esan esango dut
konfiantza osoz, Jainkoari eskerrak, banekien zuk ere egingo zenukeela
festa erraldoi bat iritsi berriak argi sakabanatuan hipnotizatuz
eta miniaturen dantza etengabea, gontz bat nola
edaten dut nire sentipena tarte baterako leuntzeko eta begirada mantentzeko
edaten dut asperduragatiko beldurra akabatzeko, harekiko izu-ikara gero eta handiagoa
edaten dut nire seriotasuna murrizteko ea hala xarma-modu sasiko bat
ager litekeen eta irabazi zaratari bere garaipen txiki dir-dirlaria
edaten dut pixka bat hiltzeko eta momentu dudazko honen kontrastea haz dadin
eta orduan etxera noa, oroz purgaturik salbu eta hersturaz eta auto-mesfidantzaz
orain esango dut, Jainkoari eskerrak, banekien zuk ere egingo zenukeela
eta euria baratzeen gainetako bere auhen delikatuarekin hasi da
leiho erraldoi bat goiza eta haizea, zuhaitz baten etsipen ederra
iratotzearekin borrokan, eta nire oheak baretasun zatar bat dauka
D.H. Lawrencerena hartzen dut lurretik eta “The Ship of Death” irakurtzen
etzan egiten naiz berriro eta mugitzen hasten poliki eta hondoratzen gero
nahiezaren bekaizkeria logaletua biluzik altxarazten nau eta leihora eramaten
non autoaren klaxona misteriotsuki hasten den zarataka, ez da inor han
eta Kenneth etorri eta geratu egiten da begirada zorrotz ezti berde margularekin
eta berehala gara Kennethen libretoko Parisen, ez nintzen
aldendu ez nintzen hil han nago Haussmannekin eta rue de Rivolirekin
eta edertasun lurrinekin, artearekin eta progresoarekin, egoki eta higikor
modu sofistikatuan, eta eguzkia irten egiten da musikalki eta arraroki
autoz itzuli eta nire eta Vincenten istorio sendoak datoz
hiria bezala orduak joan orduak etorri etorkizunetik geroz eta gertuago
hemen naiz eta gaua pisua da nahiz eta beroa ez, Joe esna da oraindik eta
orainaldi hurbilaz soilik hitz egiten dugu eta bere iraganarekiko atxikimendu
indiskriminatuaz bizi-sentipena eta gertakaria hiri lokartuan isurtzen
zeinak argi indarge batean blaitua dirudien zeinak gauzei koherentzia ematen dien
eta absolutu bat, justu une horretan laurak puntuan jotzen dutenean
eta luze gabe altxatu egiten naiz egun arrunt bat baino gutxiagorako, kafea hartzen dut
patxadaz prestatzen naiz etorriko den ia guztiari aurre egiteko patxadatsu nago
baina ez nire ohea bezain patxadatsu leunki egin zion uko itsasontzi bihurtzeari
Joeren milarraia jaka hartzen dut nahiz eta oraindik lo den irten egiten naiz
hartu nuen azken aldian alde egiten ari nintzen nire plaza espainiarrean izan zen
eta nire sorbaldak San Marcosko usoetatik ezkutatu zituen Kurfürstendammen astindu nuen eta Ashesen parean eseri zen larruzko eserleku erraldoi batean Continentalen
dena erraldoitasuna eta bizitza da babestu nau eta hemen atxiki nau sarri
sinbolo batek egiten duen moduan bihotza beterik denean eta ez duenean hizketarik arriskatzen gorroto dudan neurria da faisaiak araldia gorroto duen bezala
eta mantentzen den bezala, ez da beharrezkoa izango,
izango dena baino ez da izango eta gertatzen dena baino ez
Joe’s jacket
Entraining to Southampton in the parlor car with Jap and Vincent, I / see life as a penetrable landscape lit from above / like it was in my Barbizonian kiddy days when automobiles / were owned by the same people for years and the Alfa Romeo was / only a rumor under the leaves beside the viaduct and I / pretending to be adult felt the blue within me and the light up there / no central figure me, I was some sort of cloud or a gust of wind / at the station a crowd of drunken fishermen on a picnic Kenneth / is hard to find but we find, through all the singing, Kenneth smiling / it is off to Janice’s bluefish and the incessant talk of affection / expressed as excitability and spleen to be recent and strong / and not unbearably right in attitude, full of confidences / now I will say it, thank god, I knew you would // an enormous party mesmerizing comers in the disgathering light / and dancing miniature-endless, like a pivot / I drink to smother my sensitivity for a while so I won’t stare away / I drink to kill the fear of boredom, the mounting panic of it / I drink to reduce my seriousness so a certain spurious charm / can appear and win its flickering little victory over noise / I drink to die a little and increase the contrast of this questionable moment / and then I am going home, purged of everything except anxiety and self-distrust / now I will say it, thank god, I knew you would / and the rain has commenced its delicate lament over the orchards // an enormous window morning and the wind, the beautiful desperation of a tree / fighting off strangulation, and my bed has an ugly calm / I reach to the D. H. Lawrence on the floor and read “The Ship of Death” / I lie back again and begin slowly to drift and then to sink / a somnolent envy of inertia makes me rise naked and go to the window / where the car horn mysteriously starts to honk, no one is there / and Kenneth comes out and stops it in the soft green lightless stare / and we are soon in the Paris of Kenneth’s libretto, I did not drift / away I did not die I am there with Haussmann and the rue de Rivoli / and the spirits of beauty, art and progress, pertinent and mobile / in their worldly way, and musical and strange the sun comes out // returning by car the forceful histories of myself and Vincent loom / like the city hour after hour closer and closer to the future I am here / and the night is heavy though not warm, Joe is still up and we talk / only of the immediate present and its indiscriminately hitched-to past / the feeling of life and incident pouring over the sleeping city / which seems to be bathed in an unobtrusive light which lends things / coherence and an absolute, for just that time as four o’clock goes by // and soon I am rising for the less than average day, I have coffee / I prepare calmly to face almost everything that will come up I am calm / but not as my bed was calm as it softly declined to become a ship / I borrow Joe’s seersucker jacket though he is still asleep I start out / when I last borrowed it I was leaving there it was on my Spanish plaza back / and hid my shoulders from San Marco’s pigeons was jostled on the Kurfürstendamm / and sat opposite Ashes in an enormous leather chair in the Continental / it is all enormity and life it has protected me and kept me here on / many occasions as a symbol does when the heart is full and risks no speech / a precaution I loathe as the pheasant loathes the season and is preserved / it will not be need, it will be just what it is and just what happens