Belaunaldi bat

Mutiko bat etortzen zen jolastera zelaietan

han non zabaltzen diren orain etorbideak. Zelaietan topatzen zituen

mutiko gehiago, oinutsik haiek ere, eta jauzi egiten zuen pozez.

Ederra zen oinustea belazean haiekin batera.

Argi urruneko adats batez aditu ziren tiro hotsen oihartzunak

hirian, eta haizearen gainetik heltzen zen

zalaparta etena. Jende guzia zegoen isilik.

Muinoek aletzen zituzten argi puntuak,

haizeak abiaraziak, itsasoaren ertzetan. Iluntzen

ari zen gauak itzaltzen zuen oro azkenik

eta loaldian irauten haizearen freskurak.

(Biharamunean itzuli dira ingurura mutikoak

eta inork ez du zalaparta oroitzen. Espetxean

badira langile isilak eta hila da baten bat.

Kaleetan estaliak dira odol arrastoak.

Urruneko hiria iratzarri egin da eguzkitan

eta atera da jendea. Musu-musuetara begiratzen diote elkarri).

Mutikoek gogotan hartu zuten zelaietako isiltasuna.

Atsegin zitzaigun hiria egun argiz: arratsez, isiltzea

eta begiratzea urruneko argiei eta zalapartak aditzea.

Oraindik ere joaten dira mutikoak jolastera zelaietan

han non heltzen diren etorbideak. Eta gaua berbera da.

Handik igarotzean senti daiteke belarraren lurrina.

Jende berbera dago espetxeetan. Eta badira andreak

orduan bezalaxe, haurrak sortzen dituztenak eta esaten ez dutenak deus ere.