Ulertzen ez duen jendea

 

Estazioko arbolapean pizten dira argiak.

Gellak badaki ordu honetan itzultzen dela ama zelaietatik

amantala puzturik. Trenaren zain dagoelarik,

Gellak berdeari begiratzen dio eta irribarre dagi irudikatuz

bera ere geratzen dela, argien artean, belarra biltzen.

 

Gellak badaki ama gaztetan hirian egon zela

behinola: arratsero abiatzen da bera, iluntzean,

eta trenean oroitzen ditu erakusleiho ispilatzaileak

eta igarotzean musu-musuetara begiratzen ez duen jendea.

Amaren hiria harresi arteko etxarte hertsia da,

non jendea ateratzen den balkoietara.

Gella arratsero itzultzen da begi jostariak

kolorez eta nahikariz josirik, eta trenetik bakandurik

irudikatzen ditu, erritmo monotonoan, trenbide soslai

garbiak argi artean, eta muinoak josirik bidez eta bizitzaz

eta gazteen alaitasunaz, ibilian jator eta irriaren jabe.

 

Gella asperturik dago joan-etorrian ibiltzeaz, arratsero itzultzeaz

eta ez bizitzeaz ez etxeen artean ez mahastien erdian ere.

Nahiago luke hiria balego muino horien gainean,

argiztaturik, isil-gorderik eta betiko geldirik.

Hala, oso bestelakoa da. Arratsero biltzen da

anai-arrebekin, akiduraren batetik datozenak oinutsik,

eta ama brontzeztaturik, eta lurrak hartzen dituzte mintzagai

eta bera isilik da jesartzen. Baina oraindik oroitzen du,

haurra zelarik, bera ere itzultzen zela bere belar sortarekin:

haiek jolasak baino ez ziren, ordea. Amak izerdi dagi zinez

belarra biltzen, izan ere, hogeita hamar urtez

bildu izan du arratsero, eta noiz edo noiz

etxean geratuko da. Inor ez dabil bere bila.

 

Gellak ere nahiago luke geratzea, bakarrik, zelaietan,

baina bakartienak diren haietan, eta beharbada basoetan.

Eta arratsari itxarotea eta zikintzea belazeetan

eta beharbada lokatzetan eta sekula gehiago ez itzultzea hirira.

Deus ez egitea, ez dagoelako inork behar duen deus ere.

Ahuntzen antzera aritu hostorik berdeenak harrapatzen

eta ile izerdituak eta kiskaliak bustitzen

gaueko ihintzaz. Haragia gogortu

eta belztu eta soinekoak urratu, hirian

atsegin ez izateko moduan. Gella asperturik dago joan-etorrian ibiltzeaz

eta irribarre dagi, hirian itxuragabe eta eragabe sartzen dela

irudikatzen duelarik. Muinoak eta mahastiak

desagertzen ez diren artean, hala ibil dadin

belazeak zeuden kaleetan, irri eginez, arratsetan

halako nahikariak izango ditu Gellak, trenetik begira.