Poeta horri zeina bide batez beltza baita,
eta poeta beltz horri zeina bide batez
emakumea baita

 

                        I

 

Belztasunaren erraietan jaio nintzen

nire amaren izter zehatzen artetik

urak egin zituen lore urdindun linoliozko zoruaren gainean

eta elur bilakatu ziren Harlemgo hotzaren pean

gaueko hamarrak, ilargi betea

nire burua, ingurura begiratzen zuen erloju bat

“hain zinen iluna” esan zuen amak

“mutiko bat zinela pentsatu nuen”.

 

 

                        II

 

Nire ahizpa estreinakoz ukitu nuenean    bizirik

ziur nengoen    lurrak aintzat hartu zuela

baina ez ginen berriak

azal faltsua mudatu zen, suzko eskularruen gisara

sugar-uztarriak    azala jausi zen

dena, hatz-mamietaraino

bere abestia idatzi zidan esku-ahurretan sudur-zuloetan zilborrean

ongi etorri etxera

hizkuntza batean      zeina pozarren berrikasi bainuen.

 

 

                        III

 

Izpiritu hotzik ez zen sekula pasa nire hezurretan barrena

Amsterdam etorbideko izkinan

Zakurrek ez ninduten sekula bankutzat hartu,

zuhaitz  edo hezurtzat

maitaleek ez zituzten sekula nire beso marroi joriak hartu

hegotzat    ez ninduten, ezta ere, okerrean kondor izendatu

baina gogoan ditut, zenbatu beharrik gabe

begiak

ni bertan behera uzten

hitzordu gogaikarri bat banintz nola

bidali beharreko gutun bat

zigilu horia  gorria    morea

edozein koloretakoa

salbu eta beltza      eta aukerazkoa

eta emakumea

bizirik.

 

 

                        IV

 

Ez dut oroitzen nire lehen poemako hitzik

baina ondo gogoan dut

boligrafoari egindako promesa

ez nuela sekula lagako

hantxe igerian

beste norbaiten odoletan.