ESTRANHA FORMA DE VIDA

Inongo harri batek ez du gauaren zama nahi. Baina badu.

Neure sustraietan behaztopatzen naiz, eta antxintxika

        egiten dut adiskideen etxerainokoa. Zer esanen diet?

Konketa uger batean utzi berri dudala uhanditzen

        nire bihotza?

Nire samurtasun bortitzak barnean daramadan traidorea

        ito duela?

Oka egiten dut eskailburuan. Kukututa itxaroten diot

        goizalbari

Lehen urratsekin batera egiteko orain espaloi huts

        direnetan aurrera

Hesien altzairuzko hotzak iratzarriko nau

Hegazti izuen hego hautsiek txarrantxan oldarka

Goian, oraino maite nautenek hozkailuan sartu dute

        niretzat zena

Inoiz ezagutuko ez duten etorkizunaz mintzo dira

Hautsontziak errauts berriz bete dira

Inor ez da bestea bilatzera jolastuko gau honetan

Gau honetan harriek oso barneraino joanen dira lauhazka

Bonbila biztuta utziko da hallean

Herioren turbinak ez dira isilduko gau guztian

Norbait komunera jaiki da. Hodiek eskailburua argitzen dute

Eta hotz egiten du bakardadean

Egunsentiarekin, larderiazko kiratsak ez du alde eginen

Nola esan balaku? Nola maitazarre?

Nola nirea ez den kode garbi honetan?

Ezinaren ezpainek bilatzen naute

Zurezko zorua iratzartzen duten lehen urratsekin

Bebarruko ateari bultzatu eta abiatu eginen naiz

        —nola esan— baratxe odolusten dena bezalaxe