Arte garaikideari buruzko dokumental batean ikusi nuen.

      Horma zuri hutsari josia, arotzen egurrezko konpas handi horietako bat. Orratza paretan lotua zegoen eta, motor txiki baten bidez, bueltak ematen zituen. Ardatzetik bi beso ateratzen ziren: arkatza eta borragoma. Biraka hasi eta batera, arkatza zirkulua osatzen hasten zen. Atzetik zetorkion borragomak ezabatzen zuen, ordea. Jazarlearen jokoa, behin eta berriz. Etengabe eta eten gabe. Historia du izena obrak.

      Iluntzean, aretoaren zaindari gogaituak itzaltzen du, hurrengo goizean berriro martxan jarri eta lanean jarrai dezan. Erakusketa bukatzen denean, kontu handiz desmuntatu eta kutxa gotorrean gordeko dute munduaren beste muturrean berriro beste pareta bati iltzatu eta itzulika eroari lotzeko. Lekuan-lekuan, arkatzak egiten duen marraren arrastotik tiraka, buruz marraztuko du ikusle bakoitzak bere historia eta min egingo dio badakienaren ebidentzia artistiko ukaezinak.

      Egia esatera, obra behinola jamaikar batek sortutako asmakuntza apalago baten berrasmatze sofistikatua da: borragomadun arkatza. Bizitza, intrahistoria, norberarena, beste batzuek aurretik idatzi eta borratu edo marratutako koaderno txiki bateko orrialde baten tamaina duen azaleran eta azalean eskribitzen da. Eta bertan ezabatzen. Idatzi, borratu, indarrez idatzi eta indarrez borratzearen mina. Arkatza eta borragoma, bata ala bestea, zein gastatuko den lehenago, norberaren historia.