Poesia kaiera
Poesia kaiera
Walt Whitman
itzulpena: Josu Goikoetxea
2022, poesia
64 orrialde
978-84-17051-85-3
Walt Whitman
1819-1892
 
 

 

Laster arte!

 

Bukatzeko, nire ondoren zer datorren iragarriko dut.

 

Gogoan dut esan nuela, artean batere hostorik ez neukan hartan,

Nire ahotsa goratuko nuela, sendo eta jostakin, gertatutakoez aritzeko.

 

Amerikak promestutako hura betetzen duenean,

Ehun milioi pertsona bikain dabiltzanean Estatu hauetan zehar,

Gainerakoek pertsona bikainoi leku egin eta laguntzean,

Amarik onenen kastak Amerikaren berri ematean,

Orduantxe, niretzat eta nireentzat, fruitu esperotakoa.

 

Neurez egina dut zeharkaldia,

Kantatu diet gorputzari eta arimari, gerra eta bakea ditut kantatu, eta bizitzaren eta heriotzaren kantak,

Eta jaiotzaren kantak, eta erakutsi dut badirela hamaika jaiotza.

 

Guztiei eskaini diet nire jasa, pauso ziurrez bidaiatu dut;

Nire plazera aseta murmurka diot Laster arte!

Eta hartu ditut andre gaztearen eskua eta gizon gaztearen eskua azken aldiz.

 

Anuntzio ditut jaikiko diren pertsona naturalak,

Anuntzio dut justizia garailea,

Anuntzio ditut zintzotasunaren justifikazioa eta harrotasunaren justifikazioa.

 

Anuntzio dut Estatu hauen nortasuna nortasun bat eta bakarra dela,

Anuntzio dut Batasun bat gero eta trinkoagoa, banaezina,

Anuntzio ditut lurrean izan diren politika guztiak ezdeus bihurtuko dituzten argierak eta maiestateak.

 

Anuntzio dut atxikimendua, eta diot mugagabea izango dela, eta askea,

Eta diot azkenean aurkituko duzula bila zabiltzan laguna.

 

Anuntzio dut etorriko dela gizon bat edo emakume bat, agian zeu zara bera, (Laster arte!)

Anuntzio dut norbanako tantaia, Natura bezain arina, garbia, sentikorra, errukitsua, guztiz armatua.

 

Anuntzio dut bizitza bat oparoa, grinatsua, espirituala, ausarta,

Anuntzio dut amaiera bat arin eta alai topatuko duena bere igaroa,

 

Anuntzio ditut milaka gazte, eder, erraldoi, odol gozoko,

Anuntzio dut zaharren arraza bikain eta basati bat.

 

O estuago eta azkarrago (Laster arte!)

O jendetza pilatzen nire gainean,

Hainbeste aurreikusten dut, uste nuen baino gehiago da,

Hiltzen ari naizela iruditzen zait.

 

Bizkor, eztarria, bota azkena!

Gora nazazu, gora itzazu egunak berriro. Bota irrintzi zaharra beste behin.

 

Oihu elektrikoz, atmosfera erabiliz,

Ausazko begiradaz, sumatzen dudan guztia neureganatuz,

Azkar aurrerantz, baina tarte batez geldituz,

Mezu gorde eta bitxiak bidaliz,

Lurrera tantaka txinparta beroak, hazi etereoak, botaz,

Neure buruak jakiteke eta hura auzitan jartzera inoiz ausartzeke, nire eginbeharra betez,

Gizaldi eta gizaldietan hazia erne dadin utziz,

Gerratik datozen gudarosteentzat ezarri nituen zereginak aldarrikatuz,

Emakumeei neure baitako zenbait zurrumurru jarauntsiz (emazteon ongurak argiago esplikatzen nauenez),

Gazteei nire arazoak eskainiz (ez naiz ni berantetsiko), haien garunaren giharra probatuz,

Banoa beraz, lipar batez berritsu, ikusgai, kontraesankor,

Eta gero oihartzun ezti bat, pasioz belaundua, (heriotzak zinez ni hilezkor bihurtuz),

Eta ordurako nire onena ez da ikusgai izango, honetarako prestatu naiz ahalegin atergabez.

 

Zer gehiago dago, ni atzendu eta gelditu eta makurrarazteko ahoa itxita?

Azken agur soil bat ote dago?

 

Isildu dira nire kantak, bertan behera utzi ditut,

Gordetzen ninduen hesiaren atzetik banator zugana, eta zuretzat soilik.

 

Burkidea, hau ez da liburu bat,

Hau ukitzen duenak gizaseme bat ukitzen du,

(Gaua al da? biok bakarrik al gaude hemen?)

Ni nauzu besarkatzen, nik zaitut besarkatzen,

Orriotatik zure besoetara egiten dut jauzi, heriotzak banarama.

 

O nola lokartzen nauten zure hatzek,

Zure arnasa gainera datorkit ihintza bezala, zure taupadek tinpanoak urrumatzen dizkidate,

Murgildua naiz goitik behera,

Zoragarria da, aski da.

 

Aski da O egintza bat-bateko eta sekretua,

Aski da O dohain labaina, aski da O iragan laburbildua.

 

Lagun maitea, nor ere zarela, hartu musu hau,

Zuri ematen dizut berariaz, ez nazazula ahaztu,

Egun osoan lan egin ondoren atseden hartzera doanaren gisa sentitzen naiz,

Nire hamaika ordezkoren emaria jasotzen dut, nire abatarrengandik goratzen naiz,

Bitartean beste batzuk zain dauzkat ezinbestean,

Esfera ezezagun batek, amestu baino egiazkoagoak, zuzenagoak, izpi pizgarriak jaurtitzen dizkit, Laster arte!

Oroitu nire hitzak, itzuliko naiz agian,

Maite zaitut, banoa materiazko mundutik,

Gorpuzgabe antzean nago, garaile, hilda.

 

So Long!

To conclude, I announce what comes after me. // I remember I said before my leaves sprang at all, / I would raise my voice jocund and strong with reference to consummations. // When America does what was promis’d, / When through these States walk a hundred millions of superb persons, / When the rest part away for superb persons and contribute to them, / When breeds of the most perfect mothers denote America, / Then to me and mine our due fruition. // I have press’d through in my own right, / I have sung the body and the soul, war and peace have I sung, and the songs of life and death, / And the songs of birth, and shown that there are many births. // I have offer’d my style to every one, I have journey’d with confident step; / While my pleasure is yet at the full I whisper So long! / And take the young woman’s hand and the young man’s hand for the last time. // I announce natural persons to arise, / I announce justice triumphant, / I announce uncompromising liberty and equality, / I announce the justification of candor and the justification of pride. // I announce that the identity of these States is a single identity only, / I announce the Union more and more compact, indissoluble, / I announce splendors and majesties to make all the previous politics of the earth insignificant. // I announce adhesiveness, I say it shall be limitless, unloosen’d, / I say you shall yet find the friend you were looking for. // I announce a man or woman coming, perhaps you are the one, (So long!) / I announce the great individual, fluid as Nature, chaste, affectionate, compassionate, fully arm’d. // I announce a life that shall be copious, vehement, spiritual, bold, / I announce an end that shall lightly and joyfully meet its translation. // I announce myriads of youths, beautiful, gigantic, sweet-blooded, / I announce a race of splendid and savage old men. // O thicker and faster—(So long!) / O crowding too close upon me, / I foresee too much, it means more than I thought, / It appears to me I am dying. // Hasten throat and sound your last, / Salute me—salute the days once more. Peal the old cry once more. // Screaming electric, the atmosphere using, / At random glancing, each as I notice absorbing, / Swiftly on, but a little while alighting, / Curious envelop’d messages delivering, / Sparkles hot, seed ethereal down in the dirt dropping, / Myself unknowing, my commission obeying, to question it never daring, / To ages and ages yet the growth of the seed leaving, / To troops out of the war arising, they the tasks I have set promulging, / To women certain whispers of myself bequeathing, their affection me more clearly explaining, / To young men my problems offering—no dallier I—I the muscle of their brains trying, / So I pass, a little time vocal, visible, contrary, / Afterward a melodious echo, passionately bent for, (death making me really undying,) / The best of me then when no longer visible, for toward that I have been incessantly preparing. // What is there more, that I lag and pause and crouch extended with unshut mouth? / Is there a single final farewell? // My songs cease, I abandon them, / From behind the screen where I hid I advance personally solely to you. / Camerado, this is no book, / Who touches this touches a man, / (Is it night? are we here together alone?) / It is I you hold and who holds you, / I spring from the pages into your arms—decease calls me forth. // O how your fingers drowse me, / Your breath falls around me like dew, your pulse lulls the tympans of my ears, / I feel immerged from head to foot, / Delicious, enough. // Enough O deed impromptu and secret, / Enough O gliding present—enough O summ’d-up past. // Dear friend whoever you are take this kiss, / I give it especially to you, do not forget me, / I feel like one who has done work for the day to retire awhile, / I receive now again of my many translations, from my avataras ascending, while others doubtless await me, / An unknown sphere more real than I dream’d, more direct, darts awakening rays about me, So long! / Remember my words, I may again return, / I love you, I depart from materials, / I am as one disembodied, triumphant, dead.