Poesia kaiera
Poesia kaiera
Rosalia de Castro
itzulpena: Koldo Izagirre
2017, poesia
64 orrialde
978-84-17051-04-4
Rosalia de Castro
1837-1885
 
 

 

 

Behin izan nuen iltze bat

bihotzean iltzatua,

ez naiz oroitzen iltzea zen

urrez, burdinez edo maitez

 

Besterik ez dakit, min,

min ematen zidala,

Pasioko Madalena nintzen

gau eta egun negarrez

 

Dena ahal duzun Jauna,

eskatu nion Jainkoari,

emadazu indar, kolpe batean

gabetzeko halako iltzez

 

Jainkoak eman, eta atera,

baina... nork uste? Geroztik

ez dut oinazerik izan

minaren zantzurik ez

 

Besterik ez dakit, badudala

zer bat iltze zulo hartan,

baita... min harenganako

Jainkoa, ene! naizela minez!

 

Buztin hilkor honen arima

ulertuko duenik, Jauna, ba ote?

 

Unha vez tiven un cravo / cravado no corazón, / i eu non me acordo xa se era aquel cravo / de ouro, de ferro ou de amor. // Soio sei que me fixo un mal tan fondo, / que tanto me atormentou, / que eu día e noite sin cesar choraba / cal chorou Madanela na pasión. // “Señor, que todo o podedes, / —pedinlle unha vez a Dios— / daime valor para arrincar dun golpe / cravo de tal condición”. // E doumo Dios e arrinqueino, / mais... ¿quen pensara...? Despois / xa non sentín máis tormentos / nin soupen que era delor; // soupen só que non sei que me faltaba / en donde o cravo faltou, / e seica, seica tiven soidades / daquela pena... ¡Bon Dios! // Este barro mortal que envolve o esprito / ¡quen o entenderá, Señor...!