10. agerraldia

 

 

(Argi iluna. Errefuxiatuen kanpamentua. Oihalezko etxolan.)

 

luis: Aylan, Aylan, bukatu dut poema.

 

aylan: Zorionak.

 

luis: Tira, altxa zaitez ohetik, barruko oihu horiek desagerraraziko dizkizu poemak honek.

 

aylan: Hori ezinezkoa da.

 

luis: Altxa zaitez, ikusiko duzu.

 

aylan: Oso nekatuta nago, lo egin nahi dut.

 

luis: Mesedez, hau oso garrantzitsua da niretzat.

 

aylan: Oso nekatuta nago, lo egin nahi dut.

 

luis: Ondo da, ez altxa, berdin irakurriko dizut.

 

(luisek poema irakurtzen dio. aylan berari begira dago.)

 

Iritsiko balitzaizu belarraren azpitik,

zure gorputza bezain gazte,

heriotza baino deserriago,

lagunen ahots iheskor eta argia,

agian pentsatuko duzu herrimin ilunez,

zure bizitza ahazteko modukoa dela.

 

Agian oroituko dituzu elkarrekin

bizitako egunak,

lan eta oinaze soraioetan,

astiro-astiro itzaltzen, malenkoniaz,

antzinako zure baserriko sutondoko sugarren antzera,

euria teilatuetan legez.

 

Akaso zure herriko landak gogoratuko dituzu,

moxalak galapan,

eguzkiaren argia harresietan,

alde bat itzaletan duen dorre grisa,

gaueko estrata galduetan

eskutik oratuta bidea erakusten dizuna.

 

Igual gogoratuko duzu horren azkar joan zaizun gaztaroan,

lagunekin, loretan, gerratik urrun,

itsasoa zeharkatu zenuen eguna.

Orduan larrialdiak laprast egiten zizuen

eta itsaso goibelak barre, ahantziz

heriotzara ekarriko zintuela,

deserri labur baten ondoren.

 

Nik zurekin emango nituzkeen

kanpamentuko ordu gogor haiek.

Zure begi bakartiak

heriotzaren irudi bortitzaren aurrean.

Ez zenuen Jainkoaren amets hori onartu.

Zure gorputza hauskorra bazen ere,

zure arima kementsua zen.

 

Trago luze bakarrean edan zenuen

egokitu zizuten heriotza,

egundo atzera begiratu barik,

borrokan ari denaren antzera.

Axolagabetasun itzelak estaltzen zintuen

belarrak estali zintuenerako.

 

Neuk egingo dut negar zure ordez.

Ez nuen nahi zure heriotza

ostikoz bidaltzen den txakurra legez baztertu.

Eta, era berean, alferrik imajinatuko dut

zure gorputza hazten, aratz eta heldugabe,

aurrean ditudan zure lagunenak legez,

hemen, bizi-bizi, Greziako landa hauetako

aire zurian zehar.

 

Burua jiratu zenuen etxolako oihalerantz,

desio duena erakusteko lotsatzen den

haurraren keinua eginez,

eta betiko itzal luzeak estali zintuen.

Lo sakon-sakonean zauden arren, entzuidazu:

Zurekin egon nahi dut; ez zaude bakarrik.

 

(aylanek luisi atzea ematen dio eta hil egiten da.)