Espero dut nire egunen bukaeran

diru asko ez edukitzea banketxean.

Ez nituzke nire oinordekoak

apurrengatik borrokan ikusi nahi.

Bizitza erabat aprobetxatu ez nuen seinale litzateke.

Lagunei ez niela behar adina lagundu.

Maiteei ez niela bizitza

erosoago eramaten erabat lagundu.

Opari garrantzitsu batzuk ez nituela egin.

Ez nuela behar adina xanpainik edan.

Niri dirua soberan geratzen bazait

zerbaitek huts egin zuen seinale.

Ez al nituen liburuak erosi, irakurri ezin ahala?

Ez al nituen puru habanoak erretzen, astean hirutan?

Nolatan irabazi nuen

xahutu nezakeen baino diru gehiago?

Nire lanak halako garrantzia izan al zuen

botereak diruarekin estali eta ilundu nahi izateraino?

Nolatan hartu nuen lo

diru hura merezi nuela pentsatzeraino?

Nire egunen bukaeran ehun mila euro banitu,

esate baterako, hilotzik miserableena nintzateke,

bizitzaren helburutzat

dirua pilatzea daukan gizarte bati

arrazoia emango niokeelako.

Badakit Euskal Herrian

ez dagoela gauza hauek esaterik.

Jendeari bere diru-nahia kritikatuz gero

samindu egiten dela.

Horregatik idatzi egin dut.

Idatzita utzi dut,

inoiz notario bati ordainduko ez diodan

testamentu baten antzera.