Poesia kaiera
Poesia kaiera
Alfonsina Storni
itzulpena: Uxue Alberdi
2017, poesia
64 orrialde
978-84-92468-96-6
Alfonsina Storni
1892-1938
 
 

 

Gurpila (Lagun bat)

 

Lagun kastu eta handiak arrazoitzen du honela:

— Gaztea naiz, apenas bizi izan naizen. Senarra? Engainu larria.

Hiru haur ditut, eta biraka dakusat urteen joan-etorria

emoziorik gabeko amets geldo batean bezela.

 

Aldika, tentatuta, aritzen naiz nire balkoiak zabaltzen,

dela gizon fina, dela harroa, dela zaputza kausitzeko.

Alferrik! Ai nendi gai gaitz horretatik sendatzeko!

Baina maitasunak ez du ezinegonik moldatzen.

 

Arindu bai, akaso; baina gizonek, merezi,

ez dute nire saiakerarik merezi; bereizi

beza bihotzak, hesiturik, lausengu suharra.

 

Gorputz perfektua dut eta aho gorrimina,

amodio perfektuenerako propio egina

baina moja-belopean ostentzen dut nire garra.

 

Rueda (Una amiga)

La casta y honda amiga me dice sus razones: / — Soy joven, no he vivido. ¿Mi marido? Un engaño. / Tengo tres hijos, veo rodar año tras año / En un como lento sueño sin emociones. // A veces descerrojo, tentada, mis balcones, / Por ver al hombre fino, el soberbio, el huraño. / Inútil. ¡Si pudiera curarme de este daño! / Ay, el amor no es juego que arregle desazones. // Las atenúa, acaso; mas los hombres, mi amiga, / No me valen la pena de un ensayo; desliga / Mi corazón, cercado, su más viva lisonja. // Tengo el cuerpo perfecto y la boca rosada, / Para el amor más perfecto fui slelccionada, / Pero escondo mi fuego bajo un velo de monja.