Poesia kaiera
Poesia kaiera
Al Berto
itzulpena: Joxemari Sestorain
2018, poesia
64 orrialde
978-84-17051-11-2
Al Berto
1948
 
Poesia kaiera
Al Berto
itzulpena: Joxemari Sestorain
2018, poesia
64 orrialde
978-84-17051-11-2
aurkibidea

Aurkibidea

hitzaurrea

[hau guzia sentituz idazten dizut]

Amodioa lanbide

[oli, txapero ikusezina]

[gaztea zinen oraindik]

[txikitan iruditzen zitzaidan]

[marinel izan nahi zuen munduan ibili]

[batzuetan… esnatzen nintzen]

Filma zero kalean l.

[hiri batek mugitu behar du bizitzaren ilunkaran]

[mahai gainean etzana edo uzkurtuta idazten dut beti]

Neoizko kaiola

[noizbait itzuliko balitz gazte denbora]

Lisboako gaua autoerretratuarekin eta Ian Curtisen itzalarekin

Adiskideak

[ez da mugitzen deus ere paper gainean]

[Aldina Cardinale paseoan dabil barrez]

[diote grinak ezagutu zuela]

[loa joan zitzaion adinean aurrera egin ahala]

[inor gabeko egunak]

Hiesa

[piztiak ailegatu behar du zentzumenen eroaldian]

[gaur gauza xumeen eguna da]

[gorputzeko edo etxeko espazio urrian]

[jartzazu ahoa lurraren bular arrailduan]

Jean, Suqueteko arrantzalea

[amodiozko gauak laburrak eta beldurgarriak izan ziren]

[hiriaren erdian oihu bat]

Gaua sortu zen eguna Carlos Nogueiraren eskutik

Cesarinyren eta Geneten potret birakaria Lisboan

Nire lagunaren trikimailua kalean

Ezpal-kolpeak / Pedro Casqueiro

[bat-batean, hil-kutxa dardaratzen da]

Andy Warholen gezurrezko erretratua

aztarnak

infernua

egunkarirako oharrak

lisboa (2)

[horra hondakinak]

deia

[karezko euri eslaian zehar buruak]

[egun batean goiz garbiak aztoratzen du]

[ikusten ditut argazkiak]

[oihalak zabalik animalia hilen gainean]

[gau purpuran etzana]

Van Goghek Theori eginiko azken gutuna

[berma zaitez horman]

[mozkortzen zinen]

Mezua

[eskuek sumatzen dute suaren arintasun gorria]

[tindatu behatzen eta sexuaren punta]

[eskueran dago errebolberra]

[Maite dut gaua]

Visitatione

idaztea

Autobiografia laburtua

hilarria

[esna nago]

Udazkeneko eskutitzak

Erosi: 9,50
Ebook: 3,12

Aurkibidea

hitzaurrea

[hau guzia sentituz idazten dizut]

Amodioa lanbide

[oli, txapero ikusezina]

[gaztea zinen oraindik]

[txikitan iruditzen zitzaidan]

[marinel izan nahi zuen munduan ibili]

[batzuetan… esnatzen nintzen]

Filma zero kalean l.

[hiri batek mugitu behar du bizitzaren ilunkaran]

[mahai gainean etzana edo uzkurtuta idazten dut beti]

Neoizko kaiola

[noizbait itzuliko balitz gazte denbora]

Lisboako gaua autoerretratuarekin eta Ian Curtisen itzalarekin

Adiskideak

[ez da mugitzen deus ere paper gainean]

[Aldina Cardinale paseoan dabil barrez]

[diote grinak ezagutu zuela]

[loa joan zitzaion adinean aurrera egin ahala]

[inor gabeko egunak]

Hiesa

[piztiak ailegatu behar du zentzumenen eroaldian]

[gaur gauza xumeen eguna da]

[gorputzeko edo etxeko espazio urrian]

[jartzazu ahoa lurraren bular arrailduan]

Jean, Suqueteko arrantzalea

[amodiozko gauak laburrak eta beldurgarriak izan ziren]

[hiriaren erdian oihu bat]

Gaua sortu zen eguna Carlos Nogueiraren eskutik

Cesarinyren eta Geneten potret birakaria Lisboan

Nire lagunaren trikimailua kalean

Ezpal-kolpeak / Pedro Casqueiro

[bat-batean, hil-kutxa dardaratzen da]

Andy Warholen gezurrezko erretratua

aztarnak

infernua

egunkarirako oharrak

lisboa (2)

[horra hondakinak]

deia

[karezko euri eslaian zehar buruak]

[egun batean goiz garbiak aztoratzen du]

[ikusten ditut argazkiak]

[oihalak zabalik animalia hilen gainean]

[gau purpuran etzana]

Van Goghek Theori eginiko azken gutuna

[berma zaitez horman]

[mozkortzen zinen]

Mezua

[eskuek sumatzen dute suaren arintasun gorria]

[tindatu behatzen eta sexuaren punta]

[eskueran dago errebolberra]

[Maite dut gaua]

Visitatione

idaztea

Autobiografia laburtua

hilarria

[esna nago]

Udazkeneko eskutitzak

 

 

poema liburu baterako hitzaurrea

 

ezagutu nuen gizon bat, kristalezko burua zuena.

ikusten genuen —pentsamenduaren itzaleko argiunetik—

planeten sistema guzia.

ikusten genuen argiaren ikara zainetan eta hunkiduren lohia behatz muturretan. denboraren taupada, ezpainen hezean.

eta insomnioa, bere ilargi hautsizko eraztun eta esperma

lehorrekin. imajinatutako hirien izar hilak.

hitzen hezur tristeak.

 

buru gardeneko gizonaren esku ernea hesitzen du

gauak.

euria ari du haren inguruan.

atzematen dugu euri larria, beltza, berunkara.

gero, gizonak eskua zabaltzen du, laranja bat ageri da,

hegan dabil jirabiran.

sutan daude hiriak (irakurritako liburu guzietan bezala). ametsaren

azken bihotza urratzen duten suak.

baina bere idatzien azal porotsuz jantzi dena

begira dago laranjari, sorgor.

 

poema sortuko da laranja eroriz gero?

laranja hegalaria, bada edo ez da ero batek gogoan duen laranja?

eta ero batek jakinen al du laranja bat zer den?

eta laranja erortzen bada? eta poema? eta poema laranja batekin erorian?

eta poema laranjaren figuran?

eta laranja jaten badut, poema irensten ari naiz? erotzen?

eta ba ote da laranja hitzik laranjarik gabe?

eta laranja hegatuko al da laranja hitzik gabe?

eta baldin laranja argitzen bada bere muinetik, atal gordeenetik,

eta inork ahazten badu gauaren erdian, —balioko ote du

laranjaren dirdirak aspaldi hildako hiriak argitzeko?

eta laranja mugitzen bada espazioan —pentsamendua baino azkarrago, eta laranja idatzia baino askozaz geldiago— sortuko du

ordena edo kaosa?

 

hiriko harresiz at bizi da kristalezko burua

zuen gizona.

erbesteratu egin zuten.

eta lurren desolazioan, gauaren barnean, bere amets eta amesgaiztoak zaintzen ditu. bere keinuak —eta aurpegi bat, bakardadetik zintzilik.

 

non bizi da gizona, azazkalez idaztera ausartu zena bere ariman, sexuan, bihotzean?

eta ariman laranja idatzi bazuen, arima goxoago bihurtuko da?

eta bihotzean laranja idatzi bazuen, grinak galaraziko dio hiltzea?

eta sexuan laranja idatzi bazuen, desira handiagotuko da?

 

non da idazten duen gizonaren bizitza, laranjaren bizitza, poemaren bizitza —Bizitza, besterik gabe—, hemen ote da?

hiriko harresiz at?

nire gorputz barnean? edo nigandik hagitz urrun, —non bai baitakit beste arrazoi bat dudala… eta suizidatzen naiz poema bihurtzeko ahaleginean, azkenean libre ibiltzeko.

 

Prefácio para um livro de poemas

Conheci um homem que possuía uma cabeça de vidro. / Víamos — pelo lado menos sombrio do pensamento — todo o sistema / planetário. / Víamos o tremelicar da luz nas veias e o lodo das emoções na ponta dos dedos. O latejar do tempo na humidade dos lábios. / E a insónia, com seus anéis de luas quebradas e espermas ressequidos. As estrelas mortas das cidades imaginadas. / Os ossos [tristes] das palavras. // A noite cerca a máo inteligente do homem que possui uma cabeça transparente. / Em redor dele chove. / Podemos adivinhar uma chuva espessa, negra, plúmbea. / Depois, o homem abre a mão, uma laranja surge, esvoaça. / As cidades (como em todos os livros que li) ardem. Incêndios que destroem o último coração do sonho. / Mas aquele que se veste com a pele porosa da sua própria escrita olha, absorto, a laranja. // A queda da laranja provocará o poema? / A laranja voadora é, ou náo é, uma laranja imaginada por um louco? / E um louco, saberá o que é uma laranja? / E se a laranja cair? E o poema? E o poema com uma laranja a cair? / E o poema em forma de laranja? / E se eu comer a laranja, estarei a devorar o poema? A ficar louco? / [...] / E a palavra laranja existirá sem a laranja? / E a laranja voará sem a palavra laranja? / E se a laranja se iluminar a partir do seu centro, do seu gomo mais secreto, e alguém a [esquecer] no meio da noite — servirá [o brilho] da laranja para iluminar as cidades há muito mortas? E se a laranja se deslocar no espaço —  mais depressa que o pensamento, e muito mais devagar que a laranja escrita / criará uma ordem ou um caos? // O homem que possui uma cabeça de vidro habita o lado de fora das muralhas da cidade. / Foi escorraçado. / [E] na desolação das terras, noite dentro, vigia os seus próprios sonhos e pesadelos. Os seus próprios gestos — e um rosto suspenso na solidão. // Onde mora o homem que ousou escrever com a unha na sua alma, no seu sexo, no seu coração? / E se escreveu laranja na alma, a alma ficará saborosa? / E se escreveu laranja no coração, a paixão impedi-lo-á de morrer? / E se escreveu laranja no sexo, o desejo aumentará? // Onde está a vida do homem que escreve, a vida da laranja, a vida do poema — a Vida, sem mais nada — estará aqui? / Fora das muralhas da cidade? / No interior do meu corpo? ou muito longe de mim — onde sei que possuo uma outra razão... e me suicido na tentativa de me transformar em poema e poder, enfim, circular livremente.