Auzokideak

Raferti

Zu etorri zinen lehenengo,

duda bat zor nizula esanez.

Nik, isilik, pazientzia eman nizun

lata batean.

Ondoren, ni joan nintzaizun

zoriontasun pixka baten bila, ez baitut

Hollywoodeko filmerik ikusten.

Lehenakoan atea jo zenidan, zure bihotza

errebeindikatuz, joan den astean lapurtu

nizula leporatuz.

Zure atean ninduzula itxartu zinen hurrena,

biziaren eske netorkizun, aurreko batean

heriotza eman zenidalako azukrearen kaxan.

Zuk, zure mineralezko

begiekin, isiltasuna sartu zenuen bihotzak egon

behar lukeen hutsunean.

Atzo, errekak lixatutako harriak diruditen

ezpainekin kolpatu zenuen nire atea, negarrez

agoniaren mantarekin estalia.

Nik ez nuen ezer zuri eskeintzeko.

Zoramenaren oihuak entzun ditut gaur

paretaren bestaldean,

ate joka ibili naiz baina

ez didazu aterik zabaldu.