Azken eguna

Raferti

Egun bakoitza oso luzea egiten zati,

lurrean emandako bizitza oso bat

balitz bezala.

Itsasoa erdi biluzik dago, soineko urdin ilun

batek janzten du.

Gizon jakintsuek diote,

olatutxoek umeen marrazkiak

ezabaten dituztela

banan banan eta gora behera,

denborak minak ezabatzeko

erabiltzen duen gaitasunarekin.

Nik ez dut deus sinisten.

Ni haitzen gainean nago pentsakor

eta eskuineko eskuarekin odol-hustutako

bihotza jaurti dut itxasora.

Bertan hartu du lur,

bertan herdoilduko da.

Urteekin goroldioak

estaliko du eta arrai ttipiek jostailu

bat bailitzan inguratuko dute.

Betirako bota dut bihotza itxasora,

ez da sekula ere mugituko, hor egongo da

300 urte barru zientzilariek aurki dezaten,

hipotesi antropologikoak atara ditzaten.

Honezkero berreskura ezinak dira

nire taupadak,

bertan isilduko dira.

Bertan hilko naiz.