Hondeamakinak ene baitan
Hondeamakina koadrila eroa dabil, zital,
ene baitan lurra iraultzen;
ez naiz trenbide ertzeko
etxe txiki apala;
ez beheko su, ez tximinia,
ez lorategi, ataririk ere ez.
Egitasmoen planoak
lokatz beltzetan galduak dira.
Ingeniariak haserre daude,
elkarrekin eta hondeamakinekin,
lur jabeekin eta agintariekin.
Lur irauliaren barne hezetasun fresko eta biziak
hondeamakinen lilura frenetikoa aztoratu eta zoratu du,
eta ingeniarien profesionaltasuna
dotoreziaz eta goi asmoz jantzi,
lur jabe eta agintariak zerura begira harrapatu dituen
eta dagoeneko geldiarazterik ez dagoen joko kontradiktorio eta paradoxikoan.
Ederrak dira nire gauak,
lan egunaren ondoko paraje abailduen
argazki zuri-beltz sakonak.
Trenbide ertzeko etxe txikietan
expresoak dardaratzen dituen
argi apalez betetzen dira leihoak, ilunsentitik aurrera.
Ni hondeamakina nekatuen lo sakonak
inguratu eta bereganatzen nau, laztandu.
Beldar-gurpilen artean babesten ditut
erraietako lohi barnebilduak,
gasolio usain sarkorra zurrupatuz, gozo-gozo. |
© Juan Luis Zabala