Ario makurra

Mundu'tar denoi orrenbeste latz, ixtillu t'arazo larri zer dala bide sortzen zaizkigun ez degu nunbait ikasi. Egiñalean Ama-Gentza'ren deya karraxika dari, gu berriz gero t'areago zail, entzungor eta liskarti.   «Ni on, i gaizto», auzi orretan bata-bestearen griña biziro zorrotz darabilgu-ta azkenerako jakiña: aserre oyes, irain, gorroto, alkar ikusi eziña... Beste kukuak joko liguke gizonak gizon bagiña.   Aburu onik besterentzat ez, auzoko baratzan usai txarra, gurean susne gozoa; gezurra egiz jantzi nai. Esamesa ta zakarkeria eguneroko jardungai; oartzen ez guk lei ori danik geon buruaren etsai.   Añen-ots gure barren-bolu'ko matillak, eraingi latza, ario gaiztoz okertu zaigu zuzen-gorako ardatza. Maizter sumiña gure boluan, errotari txar, zikoitza, biotz-iriñik ez alegiya, baizik añoaren beltza.   Ilko geranik oartu nai ez, txarkeriz minduta gaude, burtzoro gera, lezetar, itxu, geon kaltez aiñ abere. Amaya laister!... Egi au maita bagendu, egiz aiskide, gure artean jazar-biderik egundaño ez litzake.   Aundizki eta txiker, guziok, begira zagun «gerora», munduko bizitz ezberdiñaren mallarik ez dan altzora. Olerkari zar ospetsu batek esandako au gogora: Ibai, erreka, aundi ta txiki, ur guziok itxasora.