Abiñe ta Xumelar

Xum.— Abiñe maitagarria, garbi-solleko txingia; entzun ezazu maiteki nere biotz-eskaria, gogo ta xedez garbia, lei batek ernarazia; bakar gaxo bat naizen onetzaz kupitu zaitia.           Ab.— Itz eder oien eztiya legun, oso bereziya, zure jardungai ereskitsuak zoratu nau iya; sinistatzen det egiya izango dala guziya, begi zoliak ezin ukatu biotz maitatiya.           Xum.— Zuk ere begiak zoli, uso batek beziñ argi, zu zeran ainbat ederrik ez det egundaño ikusi: adimen ain iratzarri, begizkuna zabal-garbi, t'ayera otxan. Zu ziñake, bai, nere poz-eguzki.           Ab.— Ontan ez beintzat kezkarik, ez det izan burausterik, itxusi ala ederra naizen ez dakit oraindik; baña esango dizut nik ez dala beste biotzik nereak ainbat Xumelar'ena maita lezakenik.           Xum.— Goibel ondorean urdin, zorigaitz urren atsegin; Abiñe, orain arindu zaizkit lengo pena ta min... Zure gogozko izan nedin otoi beroz nik alegin. ¡Bai zoriona bizi bagiña biyok alkarrekin!           Ab.— Xumelar mutil alaya, mendiburu-ko artzaya, garbiro, ziñez, itzegiteko eldu da garaya; berdin danez gure naya zu, bai, nere senargaya. Biyontzat laister bat izan bedi otorduko maya.           Xum.— Abiñe, nere aingeru, nere izar, nere zeru, zureganako maitetasunez biotz eta buru, nere lei on, pentsamentu, adore bizi ta zentzu..., almen guziak erabat zure opaz nere barru!