AMA HIZKUNTZA
Ugatzarekin hartzen den hori omen da gizakiaren benazko hizkuntza, amak eman ziguna, sehaskan entzun genituen txuntxulunberdeena... Mito bat, euskararen ideologoek sarritan baliatu dutena euskara eskolan sartzeko arrazoi, euskarak elikatu zuen dohakabea gurasokerian babestuz beren burua gatazka linguistikotik lekora gordetzen zutela. Biztanleria gehiena euskalduna zen bitartean ez zegoen hizkuntza aldarri politikoen eremura ekarri beharrik, laborari samalda hura hobeki gaztelaniatzeko bitartekotzat hartzen ahal zen euskara, arazo pedagogiko hutsa.
Euskaldunok ordea ez gaude leku txarrean jakiteko, hain zuzen, familia ez dela beti hizkuntzaren jarraipenaren altzoa, haurrek familiatik kanpoko hizkuntza hartzen dutela «ama hizkuntza» bezala, ingurukoa bihurtzen zaiela familiarrena.
Para uno de Otsagi, como yo, que en su infancia vió cómo se perdía el euskera en su pueblo, una de las mayores satisfacciones es poder haber contribuido en la recuperación de nuestra lengua. Mi madre era euskaldún y recuerdo que la mujer que ayudaba a mi madre en las labores de la casa también lo era. Entre ellas hablaban en euskera. Yo, asomado a la ventana de la cocina, le decía:
—Serafina! —así se llamaba—. Serafina, háblame en euskera! Háblame en euskera!
Eta Serafinak ematen zion amak, semearen onerako, ukatu jostailua. Ugatz linguistikoa ez da amarena.
Jorge Cortes Izal. «Principe de Viana». Iruñean hogeita bortz urte. Arturo Campion Kultur Elkartea IKA, 1997
© cc-by-sa Koldo Izagirre