LAU MIHIEN GRAMATIKA
Gabriel Arestiren poema eder bat, Tomas Meaberi eskainia:
Cierra los ojos muy suave
Meabe
pestaña contra pestaña
sólo es español quien sabe
Meabe
las cuatro lenguas de España
Lau hizkuntza, lau lurralde bezala hartzen dute askok. Horrek pentsamendu errazera daramatza: ni hemengoa naiz, ez hangoa, zertarako behar dut hemengoa ez dena?
Lau hizkuntza horiek ez dira leku banako, (lurralde batean bizi den) multzo banako baizik.
Hizkuntzen bitartez, memoria eta imajinario desberdinetan sartzen gara, gauden lekutik aldendu gabe.
«Guztion hizkuntza» omen den horrek, ez ditu «guztion» memoria eta imajinarioa jaso ahal izan. Aitzitik, beste memoria eta imajinario batzuen aurkako tresna bezala erabili izan dute, erabiltzen dute askok.
Poliki bada poliki, hizkuntza horiek eta imajinario horiek guztiak bat eginik, etorkizun berri baterako magma osa liteke, poetak iritsiak dira sentimendura...
Ah, esto sí que es digno de loar, y estimar, y amar, mi lengua propia y por derecho propio, mi castellano, y mi cordobés, y ante todo, mi euskera escamoteado, y mi gallego, y mi extremeño, y mi catalán, y que no me vengan antípodas ni apátridas a mentarme la lengua que me parió, que la tengo por cosa muy substancial, más aún, consubstancial a mi vida, mi morir, y mi nacer.
Gabriel Aresti. Hamalau alegia, lau Espainietako haurrentzat: fábulas de Tomás Meabe en castellano, euskera (Aresti), catalán (Salvat) y gallego (Montero). Kriselu, 1968
Blas de Otero. Historias fingidas y verdaderas. Alfaguara, 1970
© cc-by-sa Koldo Izagirre