EUSKARAREN KOLOREA
Adineko emakumearen ondoko aulkian jesarri da muttikoa. Lau bat urte ditu. Urrunagoko beste aulki batean ama, bularreko haurra besotan duela.
Ezin dio behakoa kendu. Ilea ukitu nahi lioke, laztan egin, musu eman, adineko emakumeak. Sartu direnetik bi geldialdira altxatu dira ama eta muttikoa, atzetik joan zaie adineko emakumea, galdetu egin dio bere burua zutik eta bularrekoa besotan eusten nahikoa lan daukan amari:
—¿Cómo se llama?
Muttikoa alegia.
—Ekain.
Maitekiro behatu dio ostera adineko emakumeak, eskua eskainiz.
—Dame la mano, Ekain, que te puedes caer al bajar.
Ekainek ez du heldu buru parean daukan eskua, eta autobus osoan entzun da bere erantzun ozena:
—Ez!
Eta erorikorik gabe utzi ditu autobusak espaloian adineko emakumea bere frustrazioarekin eta ama-seme-alabak beren ile eder, azal dotore eta begi-hagin zuriekin, ezpainetan irriño bana daukaten bidaiariak inoiz baino euskaldunago eramanez.
© cc-by-sa Koldo Izagirre