EZ JAKULAKO KONBENI
Herri-ipuinetan ageri da Axular, deabruaren leizean ikasi omen zuen. Deabrua bera baino bizkorragoa zen ordea (ez da harritzekoa, euskaraz ikasia izanik), eta ihes egitea lortu zuen. Alta, kutsu gaiztoren bat hartua zatekeen Pedro Antonio Añibarroren aburuan:
[...] euki ditu libru honek non edo han lehengo denporetan bere ekatxak, bere zerak: honetarako bidea emon eban, behar ez zirian persona errespetagarriak ahotan hartzeak, euren hutsak agertzeak, eta beste makina bat gauza, isilik igaro, estaldu eta gorde behar zirianak, zabaltzeak. Dirianak albaitenez garbitu dira oraingo honetan; batez bere, hogeta hamakagarren kapitulutik berrogeta laugarrenagino laburtu dira gauza batzuk, beste batzuk kendu eta beste asko erantsi eta gehiagotu, uste izanik konbeniko ez jakela era guztiko pertsonai; eta bere irakurtzetik on baino, kalte gehiago etorriko lekikielako gazte askori, lehen legez geldituko balira.
Ez da euskaldun orok dastatzekoa.
Elizak berak aginduriko lanak zentsuratzen ditu Elizak.
(Robin apezarena izandako Gero-ren ale bat eskuratu zuelarik, pasarte «sobera naturalistak» ezabatuak zeuzkala ikusi ahal izan zuen Julio Urkixok, nonbait Robinek ez zuen Etxepare zaharrak bezain zabal hartzen lengoaia, ez zuen nahi ukan genezan izkribuz «zerbait doktrina eta plazer hartzeko solas egiteko kantatzeko eta denbora iragaiteko materia...»).
Mauka dauka Erromak euskaran eta euskaldunetan: hizkuntza bezain autonomo dauzka elizgizonak, eta horrek aniztu egiten du interbentzionismoa. Hizkuntza zazpi ziegatan eta euskaldunen burua ziega banatan.
© cc-by-sa Koldo Izagirre