Inorako ez dagoen trena hartu duzu,

karril herdoilduetan bertan behera datzana

bera ere herdoildua, itzalen amarauna,

non zeure baita ispilatuta bait dakusazu.

Ez dena Heriorik, jada ondo dakizu;

gezurrezkoa dena kanpotik datorrena.

Deuseztuz doaz soina, oroimena, garuna.

Hartugabeko bidean nork esanen, aizu!

Kristal hautsiak, itoginak, konturatzeke

nonahi eta trena azken negutera doake.

ezertarako ez den burdinezko nahaspila.

Zeu, nora zoazke botatakoan azken hatsa

usteldura, gorpukina, zornea, kiratsa,

itxuraldatuta ala, agian, betirako hila.