Norakoak?

a)

Beldurrez

konposatzen zaidan irudiak

egunero ohi dakarkit

diruz

eraikitako paisaje mutua;

ametsetan dudan gogoak

ezin du sendatu

indarrez isildutako hitz mindua.

Gauez gero

negar egindako goizak

busti egiten dit

desesperantzazko basamortu zuria;

egunsentiko argian, aldiz,

maskaratu egiten zait,

—barrez—,

begi nekatuon begirada kaskarrau...,

lanez

sorturiko ideia leialek

erantzun gisa jasan behar dituztelarik

hotzez

jantziriko hots zaharrak;

zergaitik honen bizimodu zatarra?

zergaitik lotsatu ni,

nagusia nagusi den kontrako alboradan?

b)

bizitzaren burrukan

negarra dario gaur

atzoko esperantzari:

hiri estuaren hormetan

denboraren seinaleak

bihotzaren baitan finkatzen baitira,

noraezeko ibilaldian

galtzen naizelarik.

Zimenduzko erraldoi baten artean

lan isilduaren historia agortua,

izengabeko ibiltarien bizimodu sakrifikatua,

ke tarteko arnas estua.

Jokabide latza,

sasoi mingotsa.

c)

Kitarra jole gaztearen

nota gosebera plazaratu berriek,

—azken hatsa izkutatzen didaten

paret lodi, astun hauen artean—,

topo egiten dute

gorren zorabioa;

lau haizeetara botatako

mezu hegalariak,

bortxaz isildutako

mutuen ahoan,

bilatzen du

sekulako pasadizoa.

d)

Kaleetan zehar noa,

bakarrean,

bidean zeruertzea ikusiko ote dudan

esperantzan.

Baina,

pixkat geroxeago,

ohean neketsu, arrenkuratsu

logaizkatu ala,

neure buruari itaunduko diot:

«Non ote dira behar pertsona libreengan mugarriak?»

e)

Askatasuna!

joana zara,

zure zimarkuak niregan iraun nahi du baina;

luze egiten zait

zure hemengoaren eza.

Areago sartzen zait,

—baitan—,

denboraren igaropen ahituaren ezpata.

f)

Hil-dantzaren jauzi musikatuak

gorputza daroa hara-hona

txistuaz mozkorturik,

denboratasuna ihesi zaidala gauean,

lurrun bihurturik.

Nork lerrake, ni ikustean,

zuregana joan nahi dudala?

Nork labur lezake

pausoon gose kexkatiaren antsia?

Soinu ritmikoa,

mugimendu konpasatua,

barruan loratzen diren

nota femeninoak,

begien desio izkutua.

Hauxek dauzkat

kontrolatu ezin ditudan sentimenduak.

Bizitzak amaiera pairatzen duela

ez dut orain sinestu nahi.

Nire gogoeta eroak

ezin ditut une honetan nirekiko

gorde...

eta zuengana,

beso, hanka, oin eta gerri

su-bihotzak eraginik,

—hilaren azken hatsa

biziro moteltzen den bitartean—,

infernuko dantzari pekatariek ere

lagunduta, estuka

dizuet zuzentzen

oraingoxe taupadaren boza.

Bizimodu zibilizatuaren zeregina,

ezezagunen betebehar bakartia,

denok sufritu izan dugun

erantzunik gabeko deihadar basatia;

Oizen sua,

txalapartaren deia,

elkartu behar dugun seinalea.

Betiko egiaren aurrean

zai zaudekidala,

utopia zapalduen irrintzi izuorrak

eztarri librean bilatu nahi du

askazioa.

g)

Askatasuna!

dantzari agoniatsua.

Gure tartean

zaila duzu topatzen

hilobia.

Akerbeltzaren udaberriko ritoetan,

kobazuloen iluntasunaren babespean

bota behar duzu mandatari fededunen garizuma usteldua

Noiz arte izkutua?

Noiz arte isildua?

Noiztik itsutua?

h)

Marginatuen jaia bukatuz doa,

hilargibetearen solas inprobisatua

askatasunezko errautsak,

gauzaleen zelai, belardi gosatien

orlegi reibindikatuan, lasai, leunki,

pitin-pitinka zabaltzen dituen batera.

Dantza debekatuaren pizkundea,

behinolako saltoen eraso agindua,

egunsentiko ihes nekatuaren adioa,

herioak dakarkidan atsedenaldi maitatua,

paketsua.

Zuregan nago, azkenik,

egun berriaren

argipean itsuerazirik.

Zurekin, halaber,

igerika nago,

ahaltsuek mugatzen duten

libertatearen itsas ur erotikoetan

—erabat txunditurik—

murgilduta.