ZAZPI EMAKUME
ZORTZIGARREN BIDAIARIAREN AURKA

 

 

Nire lurra beste bat da.

Ahanztura hasi da.

Eduardo Moga

 

 

Zure Nostromo ontziak alerta-seinaleak sokorru-seinaleekin konfunditzen baditu, ez egotzi errua zeure buruari: inork ezin izaten du sumatu izu-laborrizko pelikula bat hastear denik nebulosa irisatuak eta planeta eraztundunak dantza librean dabiltzan espazio sideralean. Azken finean, inbasio-kontuetan berdin da 2122. urtea edo Viktoria erreginaren aroa izatea.

 

Telefonoak jotzen badu, ez hartu. Aliena belarritik sartzen da xuxurlada batean. Igarri gabe gauzatzen du okupazioa. Hala ere, umotzen denean —zizarea, piztia, gauza hori—, bortizki ateratzen da bularretik. Baliteke jarraian nonbait ezkutatzea: almohadaren mamian, brikolajearen maletan, argazkien albumean. Kreaturaren odola azidoa da eta argiaren kableak marraskatzen ditu. Ilun hutsean geratuko zara.

 

Hori gertatuz gero, zoaz aginte-panelera, hartu kontrola, tekleatu: “Ez zara nire baitakoa. Ospa!”. Ezer ez esatea welcome baten parekoa da, enjoy baten baliokide. Xenomorfoa menderatu behar duzu. Kontuan izan, desokupazioa ez da erraza: leherketa bat da, mutilazio bat da, abortu bat da. Androidea izan nahiko duzu oinaze hori jasan ahal izateko.

 

Zu ez zara Ellen Ripley tenientea, zuk ez dakizu saskibaloian.

 

Zazpi neska marinek banatuko dituzte sostengu zereginak: paseatzera aterako zaituzte, mukiak kenduko dizkizute, top secret agiriak eskaneatu, errezetak luzatu, orraztu egingo zaituzte, galaxiako astro nagusia —zu— seinalatu. Ahizpa deituko.

 

Izan eroapena: izakia aterako da kanpora: garaipenaren uhara hedatuko da unibertsoan zure atzean.

 

Eta, orduan, sar zaitez berriz hiperloan eta sakatu botoia: itzulera. Helmuga? Lurra.

 

Azken oharra: gomendagarria katua edukitzea.