GARAIPENNA

                                        Eskuri, Mireni, Landerri, Txomini

Itxura erridikulu samarra dut orain —ezin dut ukatu—,

nirea ez den etxeko egongelako sofan eserita, bakarrik,

eta eskuetan Sandro Pennaren liburua irekita

gaztaroari buruzko poema bat irakurtzen,

lehenik italieraz, jatorrizkoan, erdia ulertuz

—Forse la giovinezza è solo questo

perenne amare i sensi e non pentirsi—

eta gero itzulpenean, beste erdia (edo bera)

ulertuz —Quizá la juventud sea sólo este

perenne amar los sentidos y no arrepentirse—,

zuek, bitartean, zuen logeletan zuen maitetxoekin

kariziaka eta irriñoka zaudetela, nire Pennaz

ezer ere jakin gabe, eta hala ere haren hitzak

nik baino era inmediato eta intimoagoan ulertzen.

Baina iritsiko da egun bat, eta ez dakit

izango diren alienigenak beren uhin hilgarriekin,

estatu kolpe tradizionalago eta dorpeago bat,

edo Plath, Li Bai eta Parra ezagutzen ez dituzten guztiak

zonbi bihurtuko dituen birus arraro eta

eli(o)tistaren bat, baina helduko da egun bat zeinean

garrantzitsua izango den Pennaren poemak ezagutzea,

Larkinen ironia ulertzea, eta XV. mendeko

konparazio basikoekin hunkitzea,

egun bat zeinean nire lagun poetekin batera

(poetikoki, baina errealki) metraileta hartu

eta ozen salatuko zaituztedan zuen logeletan.

Horregatik nago nirea ez den etxeko egongelan

Sandro Pennaren liburua irekita, zuek

zuen logeletatik eta maitetxoen besarkadetatik

askatuko zain, lehenik italieraz, jatorrizkoan,

erdia ulertuz —Altro respira qui, dolce animale

anchégli silenzioso. Ma un tumulto

de vita in me ripete antica vita.

Più vivo di così non sarò mai—,

eta gero, itzulpenean, beste erdia (edo bera)

ulertuz —Otro respira aquí, dulce animal

también él silencioso. Pero un tumulto

de vida en mí repite antigua vida.

Más vivo que así no estaré jamás—,

isilka, garaipenerako prestatzen ari naiz.