GOSPEL MEZA BAT
(KOIOTEAREN ALDE)

Ez dut sekula jasan izan Korrekaminosen irribarre

iraingarria. Ateen azpietatik zapal-zapal eginik

pasatzen ikustea, ihesa gauzatu bezain pronto

bere ohiko itxura berreskuratzeko

edo basamortuko arroken artetik ziztu bizian

Koioteak jaurtitako harritzar oro saihestuz,

edo erraztasun ikaragarri batekin

hormak bertikalki igotzen.

Odolik ez,

lehortzen jarritako izararik ez

leihoetan.

Bizitza biolinen musika eta

kandelen inguruko tximeleten hegaldia

balitz bezala.

Koiotearen aldekoa izan naiz ni beti.

Beti amestu izan dut Korrekaminos

chicken-grill bateko biraderan

samurtu eta kurruskatzen

ikustearekin.

Koiotearen aldekoa izan naiz ni beti.

Horregatik sortu dit errukia zebrabideko eszenak:

oraingoan ez zerion Koioteari

mendeku eta aiher nahiaren lerderik,

ez zuen begietan gauzatzear den ehizaren aiduru

distirarik.

Lexington abenidako semaforo baten kontra

ukalondoa bermaturik

bere larruarekin xukatzen zituen begiak,

ez zen gehiago indarrik bere oin behiala gorietan,

ahiturik zen, ahuldadearen mende erabat.

Baina gehien hunkitu nauena

ez da izan Koiotearen negar zinezkoa

ez eta jabeek hedez lotuta zekartzaten zakurrentzat

inbidiazkoa zen begirada bat edukitzea ere.

Gehien hunkitu nauena

Koiote fedegabea belaunen gainean

errezatzen ari zela ikustea izan da.

Ez zuela bere haginetan ere sinesten.

Abenidan gora eta behera zebilen jendeak ordea

ez zion koadro patetikoari

aparteko arretarik eskaintzen.

Odolik ez,

lehortzen jarritako izararik ez

leihoetan.

Hiru dolarreko zinema areto baten beroan ezkutatua

Korrekaminosen lorratza ez zen inondik inora ageri.

Udazkena joana zen, eta negu bortitza iragartzen zen

zumezko otarreen gainean

kizkurtzen ziren

dinamita-saltzaile klandestinoentzat.