baina, halere, neoiena dugu

garbitzen gaituen ur bakarra,

jazten gaituen ama ubela.

Hemen Vitoria-Gasteizko hondar biguinezko plaietan,

eskeletoak datzate irribartsu,

farolen mila eguzkien indarrak

bihotza

atzera emango dien esperantzaz,

eta hemendik ere, nola ez ba?

harro pasiatzen da

azabatxezko pantera,

betidanik lelotu ohi gaituen berbera,

begi urrikalgarriez arrenka ari zaizuna:

Laztan, laztan nazazu...!

Ez, ez luzatu eskua, ez...!

algaraka agintzen dizu zuhurtzi ibiliak.

Baina alferrik.

Zer ez zenuke zuk emango

bere bizkar fosforargitsuaren ukipenak

eragiten dizun hotzikararen truke?

Lousiana estatuko espetxeetan,

aulki elektrikoan eseriko den azkena

nahi zenuke izan

eta borrero, apaiza eta argazkilarien aurrean

oihu egin ozenki:

Hartu, nere zainak zuentzat!!!

Bareak utzitako bidezidorrean barrena

abiatzen dira gau-aeroplanoak tropelka,

flipper-en malkoak erregai,

xaguzaharren bihotz niminoak xedetzat.

Baina ez dakite gizarajook

aurrean zai daukatena.

Ez dute inoiz entzun

orratzen zitalkeriaz,

olagarroaren beso tatuatuen kemenaz,

magnolioen arriskuaz.

Ez dute inoiz entzun

belarriak

har berdez bait dituzte beteak,

idiaren urdailtzar itzelak

-horma zuritik zintzilika-

dena gortzen bait du aieneka.

Wolfraniozko botila ikusgarrien laberintoan

galdu dira itsu,

denboraren ertz zorrotzetan zaurituz.

Eta elizok lortu dute azkenik

haien ametsik ezkutuena:

Gurutzea izan

apoaren hilobi sakratuan.

Hau ez da New York

ez, baina halere gau batzuetan

taxis bat harrapatzea ez da lan erraza.