Sacramentoko gure lehen etxea

Orain garbi ikusten dut: orduan ere

geure egunak atzera-zenbaketa hutsa ziren.

Beste norbaiten altzariekin jantzitako etxean

lehen astea igarotzerako, gizon bat agertu zen

gau batez beisbol makilarekin. Mehatxuka.

Ez nintzen ni berak uste zuena.

Kostata konbentzitu nuen.

Frustrazioak jota zotinka egin zuen suminak

alde egin zionean. Kontatzen dudan honek zerikusi gutxi

Beatlezaletasunarekin. Hurrengo astean gure lagunek,

denok edaten genuen tabernan egoten zirenek,

adiskideak gonbidatu zituzten etxera,

pokerrera. Erosketetarako dirua galdu nuen

ezezagun baten kontra. Bere emaztearekin sesioan

hasi zen. Ezintasunak hartuta,

ukabilkada batez txikitu zuen sukaldeko horma.

Gero, hura ere betirako desagertu zen nire bizitzatik.

Gauerdian alde egin genuen deus ongi ez zebilen etxe hartatik,

alokairuzko furgoneta batean, linterna eskuan.

Zer pasatuko ote zitzaien burutik bizilagunei

familia hura gauaren erdian etxea uzten ikusi zutenean?

Linternen atzera-aurrera errezelik gabeko

leihoen bestaldean. Itzalak gelarik gela,

puskak kaxatan batzen.

Frustrazioak gizon bati egin diezaiokeenaren

lekuko bizia izan naiz.

Negar eginaraziko dio, ukabilaz horma txikiarazi.

Errepide luzearen amaieran berea

izango den etxearekin amets eginarazi.

Etxe bare bat, musikaz eta eskuzabaltasunez gainezka.

Oraindik inor bizi izan ez den etxe bat.