Egilearen erretratua

Galtzadarriari begira dagoen leihoa amildegia da,

beti hutsik. Udako urdin argiak, buru gainean,

geldiagoa dirudi ordea, eta hodei bat ageri da.

Hemen ez dago inor. Eta hemen gaude gu, lurrean jesarririk.

Kale publikoan nirekin batera dagoen

kideak (zeinari kiratsa darion), gorputza mugitu gabe

altxatu ditu prakak. Nik, barruko elastikoa.

Harri gainean dagoen intzigarra gozatzen du kideak

nik baino gehiago; begira nago ni, baina ez dago inortxo ere.

Leihoan bat-batean andre bat ageri da,

kolore argikoa. Beharbada aditu du kiratsa

eta guri begira geratu da. Kidea zutik dago dagoeneko, adi.

Bizarduna da kidea, bai zangoetan bai bisaian,

Eta bizarra ageri zaio praketatik eta elastikoko zuloetatik at.

Bere kabuz dario kiratsa bizar horri.

Kideak jauzi egin du leiho horretara,

ilunpean barrena, eta desagertu da andrea. Ihesi joan zaizkit begiak

zeru eder trinkoaren zirrikitura, hura ere biluzia.

Nik ez dut kiratsik, ez daukadalako bizarrik. Harriaren hotza sentitzen dut

bizkar biluzian, andreek atsegin duten honetan

leuna delako: zer ez dute atsegin andreek?

Baina ez da andrerik ageri; igaro da, ordea, txakur emea

eta haren atzetik arra, zeinari, euriaren eraginez,

kiratsa darion. Zeruan, hodei leunak

geldirik du begiratzen: hosto mordoxka dirudi.

Afaria topatu du kideak oraingoan.

Andreek ondo zaintzen dituzte biluziak. Azkenean

morroi gazte bat azaldu da, pipatzen ari dena.

Aingira zangoak ditu hark ere, ile kizkurra,

azal gogorra: andreek biluztu nahi izango dute

egun batez eta haren azala usaindu, ea baduen lurrin onik.

Inguratu delarik luzatu dut oina, eta lurrera begiratu dio berak.

Zigarreta bat eskatu diot. Isilpean geratu gara biok, pipatzen.