Poesia kaiera
Poesia kaiera
Rosalia de Castro
itzulpena: Koldo Izagirre
2017, poesia
64 orrialde
978-84-17051-04-4
Rosalia de Castro
1837-1885
 
 

 

 

Agur ibai, agur iturri

agur mendi-errekatxo

agur nire begion bista

itzuliko naiz akaso

 

Lur nirea, lur nirea

hazi naizen lur zoko

hain maite zaitudan ortu

landatu nuen pikondo

 

Larre, ibai, zuhaizti

haizepeko pinudi

nire pozaren etxe

txoriño txiokari

 

Gaztainadiko errota

ilargi beteko gau

bertako eliza eta

kanpai ozenkari hau

 

Maiteari emandako

hurrizti hartako hur

arto arteko bidexka

agur, betirako agur!

 

Agur loria, agur poza

banoa maite auzotik

banoa nonbait mundura

zuek ezin kenduz ahotik!

 

Arrotzak lagun ordain

itsasoa ibar ordain

maite dudana utzita...

Zuek hemen nire zain!

 

Txiroa izaki, orban latza,

ene lurra ez dut ene.

Zoritxarrak sortuari

maileguan uzten diote

hartzen duen xenda ere

 

Utzi behar zaituztet ba

hain maite zaitudan ortu

landatu nuen zuhaitz

nire bordako iturri

nire laratzeko su

 

Banoa, agur, agur

aita lurpean den

hilerriko belartxo

belartxo musukatu

hazi zintuen gozo lur

 

Agur, Jasokundeko Ama

serafinak bezain zuri

bihotzean zaramatzat:

Jasokundeko Ama neurea

erregu nitaz Jainkoari

 

Urrun, Pomar aldetik

urrun kanpaiak oso.

Niretzat, ai koitadua!

ez dute inoiz joko

 

Sumatzen dira urrun, urrunago...

jo bakoitza zauri makur.

Bakarrik noa, arrimurik ez...

Lur nirea, agur, agur!

 

Agur zuri ere, maiteño

agur betirako agian!

Negarrez diotsut agur

itsasoaren hegian

 

Ez ni ahaztu hiltzen, maite,

banaiz bakardadean

hainbat legoa itsasoz...

Etxe neurea! Sutondo neurea!

 

Adios, ríos; adios, fontes; / adios, regatos pequenos; / adios, vista dos meus ollos: / non sei cando nos veremos. // Miña terra, miña terra, / terra donde me eu criei, / hortiña que quero tanto, / figueiriñas que prantei, // prados, ríos, arboredas, / pinares que move o vento, / paxariños piadores, / casiña do meu contento, // muíño dos castañares, / noites craras de luar, / campaniñas trimbadoras / da igrexiña do lugar, // amoriñas das silveiras / que eu lle daba ó meu amor, / camiñiños antre o millo, / ¡adios, para sempre adios! // ¡Adios groria! ¡Adios contento! / ¡Deixo a casa onde nacín, / deixo a aldea que conozo / por un mundo que non vin! // Deixo amigos por estraños, / deixo a veiga polo mar, / deixo, en fin, canto ben quero... / ¡Quen pudera non deixar!... // ... // Mais son probe e, ¡mal pecado!, / a miña terra n’é miña, / que hastra lle dan de prestado / a beira por que camiña / ó que naceu desdichado. // Téñovos, pois, que deixar, / hortiña que tanto amei, / fogueiriña do meu lar, / arboriños que prantei, / fontiña do cabañar. // Adios, adios, que me vou, / herbiñas do camposanto, / donde meu pai se enterrou, / herbiñas que biquei tanto, / terriña que nos criou. // Adios Virxe da Asunción, / branca como un serafín; / lévovos no corazón: / Pedídelle a Dios por min, / miña Virxe da Asunción. // Xa se oien lonxe, moi lonxe, / as campanas do Pomar; / para min, ¡ai!, coitadiño, / nunca máis han de tocar. // Xa se oien lonxe, máis lonxe / Cada balada é un dolor; / voume soio, sin arrimo... / Miña terra, ¡adios!, ¡adios! // ¡Adios tamén, queridiña!... / ¡Adios por sempre quizais!... / Dígoche este adios chorando / desde a beiriña do mar. // Non me olvides, queridiña, / si morro de soidás... / tantas légoas mar adentro... / ¡Miña casiña!, ¡meu lar!