Has de cantar, / que che hei de dar zonchos; / has de cantar, / que che hei de dar moitos.

I

“Has de cantar, / meniña gaiteira, / has de cantar, / que me morro de pena. // Canta, meniña, / na veira da fonte; / canta, dareiche / boliños do pote. // Canta, meniña, / con brando compás, / dareiche unha proia / da pedra do lar. // Papiñas con leite / tamén che darei; / sopiñas con viño, / torrexas con mel. // Patacas asadas / con sal e vinagre, / que saben a noces, / ¡que ricas que saben! // ¡Que feira, rapaza, / si cantas faremos...! / Festiña por fóra, / festiña por dentro. // Canta si queres, / rapaza do demo; / canta si queres, / dareiche un mantelo. // Canta si queres, / na lengua que eu falo; / dareiche un mantelo, / dareiche un refaixo. // Co son da gaitiña, / co son da pandeira, / che pido que cantes, / rapaza morena. // Co son da gaitiña, / co son do tambor, / che pido que cantes, / meniña, por Dios”.

II

Así mo pediron / na veira do mar, / ó pé das ondiñas / que veñen e van. // Así mo pediron / na beira do río / que corre antre as herbas / do campo frorido. // Cantaban os grilos, / os galos cantaban, / o vento antre as follas / runxindo pasaba. // Campaban os prados, / manaban as fontes / antre herbas e viñas, / figueiras e robres. // Tocaban as gaitas. / Ó son das pandeiras, / bailaban os mozos / cas mozas modestas. // ¡Que cofias tan brancas! / ¡Que panos con freco! / ¡Que dengues de grana! / ¡Que sintas! ¡Que adresos! // ¡Que ricos mandiles! / ¡Que verdes refaixos! / ¡Que feitos xustillos / de cor colorado! // Tan vivos colores / a vista trubaban; / de velos tan váreos / o sol se folgaba. // De velos bulindo / por montes e veigas, / coidou que eran rosas / garridas e frescas.

III

Lugar máis hermoso / non houbo na terra / que aquel que eu miraba, / que aquel que me dera. // Lugar máis hermoso / no mundo n’hachara / que aquel de Galicia, / ¡Galicia encantada! // Galicia frorida, / cal ela ningunha, / de froles cuberta, / cuberta de espumas, // de espumas que o mare / con perlas gomita, / de froles que nacen / ó pé das fontiñas. // De valles tan fondos, / tan verdes, tan frescos, / que as penas se calman / nomáis que con velos; // que os ánxeles neles / dormidos se quedan, / xa en forma de pombas, / xa en forma de niebras.

IV

Cantarte hei, Galicia, / teus dulces cantares, / que así mo pediron / na veira do mare. // Cantarte hei, Galicia, / na lengua gallega, / consolo dos males, / alivio das penas. // Mimosa, soave, / sentida, queixosa; / encanta si ríe, / conmove si chora. // Cal ela, ningunha / tan doce que cante / soidades amargas, / sospiros amantes, // misterios da tarde, / murmuxos da noite: / Cantarte hei, Galicia, / na beira das fontes. // Que así mo pediron, / que así mo mandaron, / que cante e que cante / na lengua que eu falo. // Que así mo mandaron, / que así mo dixeron... / Xa canto, meniñas. / Coidá que comenzo. // Con dulce alegría, / con brando compás, / ó pé das ondiñas / que veñen e van. // Dios santo premita / que aquestes cantares / de alivio vos sirvan / nos vosos pesares; // de amabre consolo, / de soave contento, / cal fartan de dichas / compridos deseios. // De noite, de día, / na aurora, na sera, / oirésme cantando / por montes e veigas. // Quen queira me chame, / quen queira me obriga: / Cantar, cantareille / de noite e de día, // por darlle contento, / por darlle consolo, / trocando en sonrisas / queixiñas e choros. // Buscaime, rapazas, / velliñas, mociños, / buscaime antre os robres, / buscaime antre os millos, // nas portas dos ricos, / nas portas dos probes, / que aquestes cantares / a todos responden. // A todos, que á Virxen / axuda pedín, / porque vos console / no voso sufrir, // nos vosos tormentos, / nos vosos pesares. / Coidá que comenso... / Meniñas, ¡Dios diante!