Poesia kaiera
Poesia kaiera
Dylan Thomas
itzulpena: Iker Alvarez
2017, poesia
64 orrialde
978-84-92468-97-3
Dylan Thomas
1914-1953
 
 

 

Urriko poema

 

              Hogeita hamargarren urtea nuen zerurako bidean

Esnatu nintzen, portu eta auzoko basoa entzutean

              Baita itsasertza ere, muskuiluz beterik,

              Koartzek apaizturik

                            Deika goizari

Eta urak otoitzean; karranka, kaio eta beleak

Sare-paretan itsasontzien kolpeak

              Lurreratu nendila

                            Segundo hartan

              Lotan zetzan hirian; bideari lotu nintzen.

 

              Hasi zen nire urtebetetzea, eta hegazti

Urtarrek, eta hegodun zuhaitzetako hegaztiek airatu zuten nire izena

              Baserri eta zaldi zurien gainetik

                            Altxatu nintzen

Udazken euritsu batean

Eta kanpora atera, nire egun guztien euriaren azpitik.

Itsasgora zen, eta koartza urperatu zen mugaz gaindiko

              Bidea hartu nuenean

                            Hiriko atariak

              Halaber, itxi ziren, hiria esnatzean.

 

              Hegatxabal udaberrialdi bat, hodei

Bihurri batean, eta bide ondoko sasiak zozoen txistuez

              Lepo; urriko eguzkia

                            Udakoaren gisan

Muinoaren bizkarrean,

Klima leunak izan ziren hemen, eta kantari goxoak bat-batean

Azaltzen dira goizez; ni galdurik ibili eta entzun nuen

              Euri bustia,

                            Haize hotza,

              Arretaz, azpiko baso urrutian.

 

              Txikitzen ari zen portua euri zurbilaren azpian

Eta itsas azalean, eliza umela, barraskilo bat bezala;

              Bere adarrek zeharkatzen lanbro-gazteluak

              Hontzak bezain nabarrak

              Baina udaberri

Eta udako lorategi guztiak alegiazko istorioetan loratzen ari ziren

Mugaz harago eta hegatxabal hodeiaren azpian.

              Goza nezake

                            Nire urtebetetzea;

              Hor, baina, irauli zen eguraldia.

 

              Landako zorionetik urrundu zen

Eta beste airean eta urdinera aldatutako zeruan zehar

              Udako mirari bat jario zen beste behin

                            Sagar,

              Udare eta masusta gorrien eskutik

Eta aldaketa horretan argi ikusi nituen umeak

Ahaztutako goizak, bere amarekin ibiltzen zenean

Eguzki argiaren

                            Paraboletan

              Eta kapera berdeen kondairetan zehar

 

              Bi aldiz kontatu ziren haurtzaroaren larreak,

Haren malkoek nire aurpegia erre, eta haren bihotza nirearen baitan mugitzen zenean.

              Hauek ziren basoak, erreka eta itsasoa

Non haur batek

              Hildakoen uda

Entzun bitartean bere pozaren egia zuhaitz, harri

Eta ur lasterreko arrainei xuxurlatzen baitzien.

              Misterioak, orduan,

                            Biziki abestu zuen

              Mugitu gabe, uretan eta txio-kantuetan.

 

              Eta goza nezake nire urtebetetzea

Baina irauli zen eguraldia. Eta aspaldi hildako umearen

              Pozak sutsuki abestu zuen

                            Eguzkitan.

              Hogeita hamargarren urtea

Nuen zerurako bidean; gelditu nintzen orduan uda-eguerdian

Urriko odolak beheko hiria orbeldu arren.

              Otoi, kanta dadila

                            Nire bihotzaren egia

Muino altu honetan, urte baten itzulian.

 

Poem in October

It was my thirtieth year to heaven / Woke to my hearing from harbour and neighbour wood / And the mussel pooled and the heron / Priested shore / The morning beckon / With water praying and call of seagull and rook / And the knock of sailing boats on the net webbed wall / Myself to set foot / That second / In the still sleeping town and set forth. // My birthday began with the water- / Birds and the birds of the winged trees flying my name / Above the farms and the white horses / And I rose / In rainy autumn / And walked abroad in a shower of all my days. / High tide and the heron dived when I took the road / Over the border / And the gates / Of the town closed as the town awoke. // A springful of larks in a rolling / Cloud and the roadside bushes brimming with whistling / Blackbirds and the sun of October / Summery / On the hill’s shoulder, / Here were fond climates and sweet singers suddenly / Come in the morning where I wandered and listened / To the rain wringing / Wind blow cold / In the wood faraway under me. // Pale rain over the dwindling harbour / And over the sea wet church the size of a snail / With its horns through mist and the castle / Brown as owls / But all the gardens / Of spring and summer were blooming in the tall tales / Beyond the border and under the lark full cloud. / There could I marvel / My birthday / Away but the weather turned around. // It turned away from the blithe country / And down the other air and the blue altered sky / Streamed again a wonder of summer / With apples / Pears and red currants / And I saw in the turning so clearly a child’s / Forgotten mornings when he walked with his mother / Through the parables / Of sun light / And the legends of the green chapels // And the twice told fields of infancy / That his tears burned my cheeks and his heart moved in mine. / These were the woods the river and sea / Where a boy / In the listening / Summertime of the dead whispered the truth of his joy / To the trees and the stones and the fish in the tide. / And the mystery / Sang alive / Still in the water and singingbirds. // And there could I marvel my birthday / Away but the weather turned around. And the true / Joy of the long dead child sang burning / In the sun. / It was my thirtieth / Year to heaven stood there then in the summer noon / Though the town below lay leaved with October blood. / O may my heart’s truth / Still be sung / On this high hill in a year’s turning.