Nahikoa zait horrela

Ni Jainkoa banintz

eta sekretua baneuka,

zure modu-moduko izaki bat

egingo nuke;

probatu

(okinek ogia probatzen duten erara

probatu ere, hau da:

ahoarekin),

eta zapore hori

zurea bezalakoa balitz, esan nahi baita,

zure lurrin bera, eta irribarre egiteko

zure modua balu,

eta isilik egotekoa,

eta niri bostekoa estutzeko modua,

eta elkarri musu ematekoa, minik gabe

—horretaz bai ni seguru: horrenbesteko

arreta jartzen dut musu ematen dizudanean—:

             orduan,

ni Jainkoa banintz,

behin eta berriz egingo ahal zintuzket,

beti bera eta beti ezberdin,

jolas berarekin sekula nekatu gabe,

izan zinena arbuiatu barik

laster batean izango zinenarengatik;

dagoeneko ez dakit ulertzen zaidan, baina

azaldu nahi dut ni Jainkoa

banintz, ahalegin guztia

egingo nukeela Angel Gonzalez izatearren,

maite zaitudan bezala maitatzeko,

lasai itxaroteko

egunero zeure burua sor dezazun,

goizero ustekabean harrapa dezazun

argi jaio berria zeure

argiarekin, eta

loa eta bizitza bereizten dituen

errezel ezin hautemanezkoari tira egin diezaiozun,

zure hitzekin berpizten nauzula,

Lazaro alaia

ni,

oraindik ere itzalez

eta nagitasunez bustirik,

harriturik, zur eta lur begira,

nirekin batera berreskuratzen eta

salbatzen duzun guztiari,

eta gero, isiltzen zarenean, mugitzen

eta bertan behera uzten duzunari…

(Zure isiltasuna entzuten dut.

            Entzuten

izar-multzoak: existitzen zara.

            Zugan sinesten dut.

            Bazara.

            Nahikoa zait.)