Poesiaren ezina

Ezin izan genuen uxatu.

Ez genuen jakin edalontzi hondoan aztarnak irakurtzen.

Ezin izan genuen eliz-trozelik aurkitu azpian gordetzeko.

Ezereza egin zen.

Kristalezko jainko ttiki eta beldurtia genuen esku tartean.

Horregatik hautsi ziren hizkuntzaren hezur bigunak,

Babel-en adreilurik gabe geratu ziren garaian edo,

eta desertoreen ejertzitoa bezala lurretik, airetik, ardotik

hizkiak, silabak zebiltzan.

Hildakoen kiratsa sortzen zuten.

Ekainaren atzetik iraila, dio haurrak.

Ihesi uda, bere negarraz lotsatuta dagoen dama negartiaren antzera,

eta udazkena nabaria zen gure ezpainen zeruertzetan,

adina eta alkoolagatik zaharkituegiak.

Eta aurreratzen eta ez zen iristen

bidegabetu eta burtxoratua

aurrean soinuen lurrikara balu bezala.

Arratsaldeko aldare hustuan

ikusi genuen urre eta jadezko karabana baldarra

zazpigarren ilargipean.

Espero ez genuen seinalea, aingeruen erori-aldiarena.

Ortzadarrean zehar arrastaka igotzen ziren

oreka gorde nahiean kolore kondenatuak.

Alkimista pobreak

ez ginen gure gorputzen erraiak bistan jartzen ausartu

barruan hitzen iturria dagoen jakiteko.

Horren ordez, arimarik gabeko aditzak, adjetiboak eta

metaforak goitik behera ireki genituen.

Beraien odoletan ito poesia.

Isiltasun jaregia, hiltzorian bihotza arindu ondoren.

w1986