Hau osotasunaren sentipena

zirrararen minbera!

Berriz ere okzitaniar lurraldean

lurrinak zorabiaturik

ilargi betea horizta, beroa

hodei artean eder ortzian gora

izarrak han-hemenka keinuz

hartzaina getari isiltasunean,

hau biziaren lizuna

ekialdeko fereka atlantikozko lanbroan,

jaundone Joaneseko gaua

ekainburuko ilargi betea

su zahar, ur berria,

bakean izadiarekin, hutsarekin

menperatze egarriarekin borrokan

giza ergelkeriarekin

gerlan ni nihaurren aitzi,

sanjuan gaueko ilargia ekialdetik gora

lizun argiz jauntzirik

tristuraz enpo izanagatik ere

iraganki kurdistandarren gauean barna

eragotzi bosniar hatsean gaindi,

berriz ere okzitaniar lurrean

—hélas, hain besterendua jadanik—

haren arima mendien atzean

zuhaitzen gibelean

harrizko hondarren azpian ezkutaturik

ekialdeko ilargiarekin ezkondua

—hain urrun eta hain hurbil den Bosnian, naski—,

eta bosniar hasperena, ororena,

idekia, aberatsa, anitza

bortizki kasatua, koldarki eraila,

non ote geroan geriza bizigarririk?

Ilargi betea eder

hodei xumearen magiaz inguraturik

maite mindua bailitzan,

maite zaitut bizia

gorrotatzen existentzia ni-gurea,

gaur Bosnian naiz hil

salbatuxe Okzitanian gaindi.

w1995