Poesia kaiera
Poesia kaiera
2000, poesia
64 orrialde
84-95511-19-3
Rikardo Arregi
1958, Gasteiz
 
 

Lur lokartua III

 

Ordokietan zehar nekaezin

hemen gutxi mintzatzen da helmugaz,

bideaz egiten da solasa, eta basoez.

Helmugak errauts dezake agian

bidaian bilduriko ezagutza eta begiradak.

Eta lotan zaude ene haragiak

esnaturik nahi zaituenean.

Orduan bakarrik izan daitezke kontsolabide

laino eta literaturaz egindako tren mitikoak.

Itzalen artetik ametsak gauzatzen,

eta amesgaiztoak.

Soldaduak etxerako bidean alai.

Familia bisitatzera doan emakumea,

urtean behin, badakizue.

Itxura garrantzi gutxikoa da hemen

eta denbora geltokietan neurtzen da soilik.

Trubetzkoi eta iraultzaile erromantikoak,

abendua gehiegi maite zuten haiek.

Xake jokalariak. Haur lasaiak.

Neba-arreba gazteak, ederrenak.

Eta Puxkin agertu ahala esnatu egiten zen gizona:

 

Ez, bizitzak ez nau gogaitzen,

Bizitza maite dut, bizi nahi dut;

gaztaroa ihesean ikusi arren

ez zait gogoa hozten.

Ene jakinminari pozgarri zaizkio oraindik

fantasiaren amets maiteak,

sentsazio oro.

 

Arin doa Puxkinen hegatsa

ibai maiteminduen gainetik.

Hau ez da literatura, zeren lur lokartuan

ibaiak ere maitemintzen baitira, adibiderik bada.

Eta gero Tatiana Nikolaievna. Lauaxetaren

marinel eta txo mozkortuak, ederrenak.

Hilobien aurreko mahai eta eserleku

zurezkoak, itzalekin hitz egin eta bazkaltzeko.

Izen bat eta bi data.

Usolie-Sibirskoie bigarren dataren ondoan

idatziko balute, bai dotorea ene hilarria.

Eta Puxkin agertu ahala esnatu egiten zen gizona:

 

Zer esan nahi du zuretzat nire izenak?

Oroigarri bakarra

paper batean utziriko aztarna hila

hilartitzaren antzera,

letra arraroz idatzita

inork ulertzen ez duen hizkuntza batean.

 

Eta gero haurrak ur ertzean jolasean.

Iragana eta iraganaren oroimena

saltzera beharturik zegoen emakumea.

Listvianka-ko elizaren aurrean belarritakoez,

bereaz eta nireaz, eta haien esanahiez

mintzatu zitzaidan mutil urduria, ederrena.

Eta Puxkin agertu ahala esnatu egiten zen gizona:

 

Bizitzak engainatzen bazaitu

ez atsekabetu, ez harrotu,

jasan itzazu egun goibelak,

alaiagoak helduko dira.

Geroan bizi da gure gogoa,

gure arima orainak du lotzen.

Dena da iheskorra.

Etorriko denari ongi etorri.

 

Eta gero buriatar guztiak, Ust' Orda-koak,

Aginsk-ekoak eta errepublikakoak,

sorlekua deserri. Mundu zati handi honi

lur lokartua deitu zioten jende ahantziak.

Eta Puxkin agertu ahala esnatu egiten zen gizona:

 

Ezin ezabatu lerro tristeak.

 

w1998