Martxok eraman induna,

gogora zadan bizi, izeneko

Santu uan aren eguna.

Esku-ekusiz ez nian eman

—ez baitzegon usaiduna—

martxo-lorea; ba duk besterik

par goxo bialtzen duna.

Udaurrearen parra da ziza

belar-koroien tartean;

inguruka ala jaiotzen dira

ortzak aurraren oiean.

Gaur, biar, etzi, zoro nabilla

par ori suma-naiean,

begi ta beatz, gogo ta biotz,

argitzean, illuntzean.

Alaxen amak bular-aurrari

deragio lên-par-murritz,

beatxingarrez masailla leunduz

beingoan ez bada berriz.

Gaur, biar, etzi, barrutira ni

belar-koroiak ikusiz,

igazko larre bikaiñen ua

aldatu ote dan tokiz.

Amak berebat bular-aurrari

ortzaldea araka dio:

«gaurgero ba du», ezin-etsiaz

egunoroz orduoro,

lênengo ortza noiz ager dakion.

Bein, berriz, uts... Noizbait gero,

lên-ortza agertu. Ala nabil ni

zizetan goiz-atsaldero.

Euzki-tarteak lurrari musu

noizko par egiñarazi,

aize-pilpilak berdin; nik berriz

—ez balitza musu ua aski—

biotz-ukituz, begi zorrotzez

lurra nai aurrerarazi.

Muzin egin dit: begi ta biotz

ez izan nik aski bizi!

Ba dut illoba begi-beltx beltxa,

tximistaren izpia du;

biamonean goiz goiz begiak

lurrera ditu zorroztu.

Lurra lotsa da, bein ta betikoz

dizkigulakoz ukatu:

begi-beltx aren begiratura

ezin geiago luzatu.

Goiz-intzak parra eragin dio

belar-koroi berdeari.

Osaba poz: «gaur ire egunean

zizak dituk, Joxe Mari».

Zer ote zuten gure ziza aiek,

kalekume xangoxuri,

beiñere ez’eko usai ta agoa

aurkitu iela aieri?

Intz, aize, eguzki, biotz-begien

igurtzi esan-eziña!

Gezur-munduan nekez arkitzen

dan adiskidego miña!

Ez luzaroko! Jo zian usai

ark zeruaren urdiña.

Geroztik noizbein mizkatzen diat

udazkenaren samiña.