Non nago? Non aut? Ez ote da auxe

neretzat lengo Tolosa?

Ez al dezaket entzun berriro

mintzo goxo aren otsa?

Bego negarra, lurrindu bedi

begian malko mingotsa,

alare ez uke nik iregatik

negar egitea, lotsa.

Ire errainua ikusten diat

nere begion txingarra;

argi biurtu dela niokek

ire ezpainen irriparra.

Danteren itzal isillak beude,

betorkit neri ire garra,

bete dezadan azken aginduz

eman idaken bearra.

Biotz-bertsoak egin nai eta

Jainko billa nauk oldartu;

ik esan idan bein ta berriro

ontan nendilla leiatu.

Lagun egidak argi orrekin,

nere bigarren aingeru,

igan ikusten diat garbien

Jaungoikoaren errainu.

Jainkorik ezin, ez ta aingerurik

gorputz-antzean iduri;

siñestez iñoiz konturatzen nauk

itzalpean nautela ni.

Illun ortatik bizi ontara

i aut bitartean argi;

errainu onen dirdaia lagun

aurrean zeuzkeat beti.

Beretarbiden, iturri askan

agertu didak begia,

osto tartetik iragazirik

eguzkiaren izpia.

Nere aurretik, ibilli gabe,

igaro uan mendia,

ikusi genin basora antzean

loretan den sagastia.

Len lagun zintzo gorputz-bizitan,

orain are, lagunago,

tokiz aldatzen nekerik ez duk

ez egal, eta ez zango.

Begi-ordeok aurreko ormara

eguzkiak jota baino,

zintzogo abil nere aurrean,

abil ni bizi naizaiño.

Oroitu ta aztu, burruka diat,

tartez bakar eguzkia,

errainu onek irauten balu,

auxe nere zoria.

Goibeltzen bazait, gainbero bedi,

bego barren au goria,

gorputz ustel au, gandu nasi au

daiteken arte eroria.

Biga atera duk, begiak lauso,

ikullu-zoko beltzetik,

begiak urez igurtzi eta

lauso orrek aldegiten dik.

Egunotako negar-malkoak

txuka ditudanean nik,

ni il arte ez beza Jaungoikoak nai

ire errainua galtzerik.

Nere bigarren albo-aingeru,

nere Jainko-erakusle,

il arte lagun, ortik onera

etzegok len ainbat bide.

Bakar-bakarrik nakustenean

jendeak esan bezate:

bekokian dik aren itzala,

lagun dik oraindik ere.