GAIXORIK

 

Oso gaixorik eta oso ahul egotea oso gauza

bitxia duk.

logelatik komunerako bidea

eta atzera buelta egiteak hire energia oro

xurgatzen dianean

egoerak txantxetakoa bazirudik ere

hik ez duk barre egiten.

 

ohera bueltan haizenean berriro hasten haiz

heriotzaz hausnarrean

eta betikora heltzen haiz: zenbat eta

beragandik hurrago,

are belztura ttipiagoa antzematen diok.

 

denbora sobera daukak hormak aztertzeko

eta kanpoan

telefono-zutoinetan pausatzen diren txoriek

garrantzi handia hartzen ditek.

telebista ere bazagok: gizon batzuk beisbolean

egunik egun.

 

jateko gogorik ez.

janariak kartoi-zaporea zaukak, gaixotu egiten

hau, gaixotu baino

gehiago.

 

emazte onak jan egin behar duala esaten dik

setati.

«medikuak esan zian...».

 

ai, nire maitetxo laztana.

 

eta katuak.

katuek salto egiten ditek ohe gainera eta begira

jartzen zaizkidak.

hortxe geldirik paratzen dituk, eta gero berriz salto

eta ospa.

 

hau mundua hau, pentsatzen duk: jan, lan egin,

larrua jo,

hil.

 

zorionez gaixotasun kutsagarria diat: bisitaririk

ez.

 

baskulak erakutsi egiten zidak

108tik 77 kilora mehetu naizela.

 

heriotza-esparru bateko gizona ematen diat.

banauk.

 

hala ere, zorionekoa nauk: atsegin hartzen diat

bakardadean,

sekula ez diat jendetzaren hutsunea sumatuko.

irakur nitzakean literatur-lan handiak baina

literatur-lan handiak

ez zaizkidak interesatzen.

 

ohean nagok jarrita

kontu hau guztia noiz eta nola

amaituko zain.

 

gainerako jende guztia bezala

sinpleki.