MILA ESKER, LAINO

New York-eko eguraldira ohiturik,

dena Lanbroaren ahaide,

Zu, Bere Ahizpa aratza,

ahantzia zintudan zu eta zuk

Bretainiako neguei ekarritakoa:

sorterriko ezaguera badator atzera.

Presarentzat sapua daukazu,

gidari eta planen beldurgarri,

bolanteek, noski, birao dagizute,

baina zein pozik nagoen

Wiltshire-ko [1] paraje sorgindu hau

Gabonetako aste oso batez

bisitatzera ausartu zarelakoz,

ez dakidala inor barnera

nire kosmoa bildua denera

antzinako baserri bat

eta lagunartean, lau izaki,

Jimmy, Tania, Sonia, Neroni.

Kanpoan oro isil,

txori horiek ere bai,

beren odol lasterra

urte osoko kemena,

xoxoa eta birigarroa,

Zure erranairu palaguzkoari

haiek txio-txio alaiak,

oilar kukurrukurik ez,

ia ikustezin, arbol-kukulak

murmuriorik gabe hor, Zure

hezea tanta zehatzetan

hain iaio kondensatzen.

Barnealdeko espazioan

eroso, egoteran

oroitzak eta irakurketa,

gurutzegramak, kidetasunak, atsegina:

afari gozo batez ase

eta ardoz gogobete,

borobil gozoan eserita,

bakoitzak bereari utzita

bestearenari eutsiz,

dagokion arreta ipinita,

zein agudo sartuko garen ostera,

egun xerloak joandakoan,

gure hizki-mizki eta

lana eta diruaren munduan.

Udako ekiak ez du sekula

Egunkariek jaurtitako

tristura orokorra deseginen,

prosa labainkorrez oka egiten dute

gertakari lizun eta biolentoek

gu inozoegiontzat igertezinak:

gure lurra leku hitsa da, baina ez

maizter berezi honentzat,

hain lasaia artean hain alaia,

Mila Esker, Mila Esker, Mila Esker, Laino.

[1] Wiltshire: Ingalaterra hegoaldeko konterria.