OLERKI-MIÑ

      (Lazkau: 1966'ko Jorrailla'ren 21'ean,

      Beasain'go «Beasain Festivo» aldizkarirako)

 

Udaberriaren gozoa

giroaren edergarri...

Zugaitz gañean aizea

     ixil,

          jostari

               biguin

                    dabil,

adarrik-adar, loretik-lora,

     pake-muin...

                guztiari.

 

Eguna orduko dizdirkor

        genuan argiak

azken-agurra eman berriak

        gaitu guztiak;

eta sapai urdinean zillarrezko

        begiak

agertu zaizkigu ikusle bizkor.

 

Tximini zuloak ito-bearrean

        ke ta ke dira,

        aoz-gora,

zeru aldera begira.

Aize biguiñaren

        laztangai,

        indarka,

                bira-

                        biraka

                doa kea,

        beti biribil...

        beti gora-nai...

eta erratz arinak goi-goian

        zabaltzen du nora-nai.

 

Bakar-bakarrik nago

        muño baten gaiñean,

                gau-txorien

                ariñean

datozkidan gogame-

nak bildu ezinean.

 

Arnas-eme du lurrak

        arrats-erorian,

eta argiak iges

dagit il-zorian.

 

Aurrez-aurre durundan

        dudan

ola zaarrak urratzen dit

        atseden oe-billa

        erreka zulora

        eta basora

doan gau-ixilla.

 

Dan... Dan... Dan...

        itzik gabeko Agur Mariak

                Angelus-otoitzean,

Beasaingo kanpai dindalariak

        bere azken dilindan...!

 

Din-dan ozen-sendo auen ondoren

        kanpai-ots meak

zabaldu dituzte lau aizetara

Bernardar lekaimeak;

        Eta denbora gutxira

        beneditarrak dira

Jainko ta Zeruko Amari

        azken-arrenak

zuzenduko dizkietenak.

Ara...! Ixo...! A...!

        Asi da Joxe Mari

        kanpai dantzari,

eta soñuaren oiartzuna,

gau-ixillaren erantzuna,

bide illunean galduaz...

                      ixilduaz...

                      urrun... dijoa...

 

Jainkoaren serbitzariak amaitu

dute Jainkoarekiko otoitz-lana,

eta eguneko nekeen atseden-

billa oera dijoaz banan-bana.

Bat... bi... amar... berrogei...

Batek ez eta beste guztiak

itzali dituzte beren gelako argiak;

Otoiztu gabe utzitako

otoitz-aldia, begiak itxi, begiak iriki,

buka eziñik dabillen azken otoizlaria noski.

 

Zer? Azken-arrenak ote

dira bakartar orrenak-gero?

Ez, noski! Ola txokoan

norbaitek dirau otoi-bero.

 

Etengabeko lanean

gogor ari dan ola-gizona

da eliz-gizonen ordez

Jainkoari otoi dagiona.

Besteak lo-gozo duten

bitartean izerdi-patsetan

ari zaio Jainkoari

etengabeko otoiketan.

Ez itzez, baizik egitez

otoitz eta otoitz da ari

apaiz ta pralle edonor

beziñ Jainkoaren serbitzari.

 

Bekokitik darion i-

zerdi ta mallukada bakoitza

da gizonen aintzarako

zuzentzen duan goi-otoitza,

ta Kristo gizonduaren

neke-opari oroitza.

 

Egilleak oñarritua

utzi zun munduaren egintzan

uste gabe osotzen a-

ri da eguneroko ekintzan.

Ez Agur Mariz ta Salmoz,

baizik izerdi ta lan gogorrez

dagio otoitz Jaunari

lo dagon lurraren on-bearrez.

 

Apaizak mezetan aldarea

lurrinkatzen duen antzera

langil orrexek intsentsu-kea

bidaltzen du zeru-aldera

lan-opari eskeintzaren agerkari...

                                Jainkoari!