ILUNTASUNA NEHURTZEN

Argia amatatzen denean, ustekabean,

                            ez dugu zer atxeki,

ez nora jo, ez zer egin, argi

              esateko: ilunbetan gaude.

Egoera tristea da, baina zeozelan

                              onuragarria.

Onuragarria da, normalean inguruarekiko

                        dugun konfidantza eten eta

gure berezko bakardade eta babes gabezia

                    egiaztatzen duelako.

Argia amatatzen denean, ustekabean esan dut,

      zeren eta hori ustekabean gertatzen da beti,

akzidente bat bezala, gure ahalmena

        zentral hidroelektrikoen mendean dagoela,

gure borondatea posterik poste heltzen diren

                    kableetatik zintzilik,

gure zihurtasuna bonbilaren metalezko hari mehea

                  bezain larria dela ohartzen gara.

Eta bitartean ez garela ezer, ilunbetan

              higatzen diren haur izuak besterik.

Argia amatatzen bada, zaila da lehenago hasitako

                            solasa jarraitzea,

Iluna arren dena berdina da, edo berdintsua

                              izan beharko luke,

baina argia amatatu denean isildu zara

                          edo gaia aldatu duzu,

eta armairutik ateratako kriseilu zaharrak

                argia eman arte

begibistakoa ezezaguna egin zaizu eta

                    haztamuka bizi izan zara...

Eskerrak ilunbeak ditugula, argirik

                            oraindik ez badugu.

Ilunbetan bizitzen ikasi arte ez dugu

                    argi bizitzen jakingo.