CELSO EMILIO FERREIRO

(Celanova, Ourense 1912 — Vigo 1979)

Celanovan jaioa, Curros Enriquezen herri berean, oso gazterik hasi zen galegismoarekin harremanetan. Cartafol de poesía da Celso Emilioren lehen liburua, 1935ean Xosé Ve lorekin batera atera zuena. O sono sulagadok (1954) Longa noite de pedrari (1962) ematen dio hitza. Galiza eta Galizatik kanpo lortutako arrakastak edizio berriak egitera ez ezik itzultzera behartzen ditu editoreak. 66an Venezuelara egindako bidaiak Viaxe ao país dos ananos eta Cantigas de escarnio e maldecir idaztezko bidea eman zion. Caracaseko emigrante galegoen arteko konformismo giroak eta kontzientzia ezak sorrazazten dioten errea du azalean biotan. Eta min egiten du poesiak. Antzeko tonua darabil ondorengo liburuetan, Paco Pixiñas (1970), Cimenterio privado (1973) eta zentsurak argitaratzea galerazi zion Antipoemasen.

Terra de ningures (1969) eta Onde o mundo chámase Celanovak (1975) osatzen dute Celso Emilioren lan poetikoa.

Nascido en Celanova, o mesmo que Curros, vencéllase ó galeguísmo dende moi xoven. Os vinteún anos pubrica o seu primeiro libro, Cartafol de poesía, en colaboura co seu amigo Xosé Velo. O sono sulagado (1954) abre ó camiño a Longa noite de pedra (1962), que acadou un iñorme exito en Galiza e fora dela, obrigando ós editores a pubricación e tradución de novas edicions. Após unha viaxe que realizou a Venezuela, escrebe en 1966 Viaxe ao país dos ananos e Cantigas de escarnio e maldecir. En ambalas duas amosa de xeito satírico a sua visión dos galegos emigrados a Caracas e critica o seu comportamento aguñento e carecente de concencia política e social. O mesmo ton emprega nos siguientes libros: Paco Pixiñas (1970), Cimenterio Privado (1973) e Antipoemas, proibido pola censura.

Terra de ningures (1969) e Onde o mundo chámase Celanova (1975) compretan a colleita poética de Celso Emilio.