LUIS SEOANE

(Buenos Aires 1910 — A Coruña 1979)

 

Argentinarra jaiotzez —emigrante galegoen semea zen—, gazterik heltzen da Galizara. Resol talde literarioaren sorreran zen Compostelan zuzenbidea ikasten egon zen garaian. Partido Galeguistako militante, CNTko langileen abokatu lanetan ere ibili zen. Garai horretan hasten da marrazki eta diseinuak egiten.

        Herbestera bultzaltzen du gerlak. Argentinara itzulirik, erresistentzia kultural galegoaren antolatzaile nagusi bihurtu zen Buenos Airesen eta Galicia Emigrante eta Galicia aldizkarietako zuzendari.

        Buenos Airesen daude atereak Seoaneren libururik gehienak. Herbeste honek definitzen du, beste ezerk baino hobeto, Galiziaren historia soziala poesia bilakatu nahi izan zuen poeta honen bizitza. Loturarik gabeko bertsoa da Seoanerena, hara eta hona ibilitako herri baten kontzientzia historikoari itxura eman nahi horretan. Fardel de Eisilado (1952), Na brétama, Sant-Iago (1956), As Cicatrices (1959), A maior abondamento (1972) eta Obra poética (1977) dira Seoanek galegoz izkribatu zituen poema liburuak.

 

 


 

Fillo de emigrantes galegos na Arxentina, chegou a Galiza a idade temperán. Cursou estudos de Dereito en Compostela. Nesta época participa na creación do fato literario Resol. Filiado ó Partido Galeguista, foi conselleiro xurídico dos traballadores da CNT. Dibuxante, pintor e deseñador gráfico.

        Mais a Guerra Civil empuxouno ó exilio. Novamente na Arxentina, convertouse no cabdal animador das iniciativas culturais da resistencia en Bós Aires, sendo director das pubricacións Galicia emigrante e Galicia.

        A maioría das obras de Seoane sairon do prelo en Bós Aires. Iste seu desterro é o que millor esprica a vida deste poeta que quixo trocar en poesía a historia social do seu País. O verso de Seoane é un verso libre forxado por derriba de todo na percura de artellar a concencia dun povo coutelado polo desenreizamento. Istes son os libros de poemas escritos en galego por Seoane: Fardel do eisilado (1952); Na brétama, Saint-Iago (1956); As cicatrices (1959); A maior abondamento (1972) e Obra poética (1977).