Ó longo das ribeiras

Ó longo das ribeiras, arelante,

eu, meniña.

¿Ónde as barcas e as froles?

Os rios xa non corren pra ningures.

Non esisten os lonxes nin a mar.

Todo está â beira e craro.

A hora, ancrada,

insua erma sin páxaros nin vento.

As fontelas do sono

están cheas de pô,

e os ollos están cansos e velliños.

Mais ha vir a noitiña,

que se perdéu nos montes de Urbazán,

coa alegría do seu ronsel de arelas.

I-entón eu ergueréi as velas todas

destas horas ancradas,

pobres, ermas, sin páxaros nin vento.

(Cómaros verdes. 1947)