Ó longo das ribeiras
Ó longo das ribeiras, arelante,
eu, meniña.
¿Ónde as barcas e as froles?
Os rios xa non corren pra ningures.
Non esisten os lonxes nin a mar.
Todo está â beira e craro.
A hora, ancrada,
insua erma sin páxaros nin vento.
As fontelas do sono
están cheas de pô,
e os ollos están cansos e velliños.
Mais ha vir a noitiña,
que se perdéu nos montes de Urbazán,
coa alegría do seu ronsel de arelas.
I-entón eu ergueréi as velas todas
destas horas ancradas,
pobres, ermas, sin páxaros nin vento.
(Cómaros verdes. 1947)